සැඟව ගිය මවු සෙනෙහසක් සොයා ගිය ඇත්තම කතාවක් 2

මේ ඇත්ත කතාවේ පලමු කොටස නොබැලුව කෙනෙක් ඉන්නවා නම් මෙතනින් ගිහින් ඒකත් කියෝලම දෙවනි කොටසට එන එක හොඳයි

"මම කුමාරකන්ද ගමට පය ගහනකොටත් ආච්චිලාගේ ගෙදරට අපේ නෑදෑයෝ සෙට් එක කෝල් කරලා කියලා තිබුණා මට තනිවම ගෙයින් එළියට පයගහන්නවත් දෙන්න එපා කියලා . ඒ මිනිස්සුත් මට යන්තම්වත් ගෙදරින් පිටට යන්න දුන්නේ නෑ. උඹට කියන්න මම හුජ්ජ කරන්න යනකොටත් එකෙක් පස්සෙන් එනවා නේ . අනික තමයි සාස්තර කාරයා කියාපු විදිහට අම්මාගේ හිටපු ගම බූස්ස . මම එහේ යන්න හදද්දී මේ ආච්චිලාගේ ගෙදර එවුං මාව බය කරා . බූස්ස පැත්තේ මිනිස්සු ළමයින්ව අල්ලගෙන බැලමෙහෙවර කමට තියාගන්නවා කියලා .”

"උඹ ඉතින් බය වුණාද ?”

"ඒ කාලේ මම පොඩි එකානේ බං මමත් ඔවුවා විශ්වාස කළා . අන්තිමේ දවස් තුනක් එහේ ඉඳලා හිස් අතින්ම ආපහු ගමට ආවා . හැම දේම අමතක කරලා දානවා කියලා හිතාගෙන මම ගමේ ටික කාලයක් ඔහේ නිකම්ම හිටියා .ඔන්න ඔය අතරේ ඒ ලෙවල් රිසල්ට් ආවා . උඹට මගේ රිසල්ට් එක අමුතුවෙන් කියන්ඩ ඕනෙ නෑනේ"

"ඕනෙ නෑ බං අපි දෙන්නම ෆේල් නේ .”

"ඔන්න ඉතින් මම ආයෙමත් දවසක මගේ කෙල්ලගේ ගෙදරට ගියා . ගිහින් අර සාස්තර කාරයාවත් පොඩියකට එහේට ගෙන්නගත්තා . ගෙන්නගෙන මම කීවා මම දකුණට ගිය බවත් මට අම්මව හොයාගන්න බැරි වුණ බවත් . ඒක අහලා ඌ හොඳටම හිනා වුණා . ඌ කීවා ඒක තමා කීවේ යන්ඩ කලින් මාව හමුවෙලා යන්ඩ කියලා . ඉතින් බං මම හොඳටම පසු තැවුණා . මුගෙන් සාස්තරයක් අහලා ගියානම් මට අනිවා අම්මව හමුවෙනවා කියලා මම හිතුවා . ඉතින් මම එදා ඒ සාස්තර කාරයාට රු100 දුන්නා . ඊට අමතරව දෙවියන්ට පලතුරු වට්ටියක් සහ තිරයක් පූජා කලා . ඔය සේරම කරලා මම බලාන හිටියා අම්මා මට හමුවෙයි කියලා“

"ඉතින් සාස්තරෙන් වැඩක් වුණාද බං ?”

මම අහපු ප්‍රශ්නෙට උත්තර නොදීපු කිතුලා පහළින් ගලාගෙන යන කුණු ඇලේ වතුර පාර දිහා බලාගෙන හිටියා . ඌට තව තව කරුණු කාරණා මතකෙට ගන්න ඉඩ දීලා මමත් සද්ද නොකර ඒ කොළපාට ජල තලය දිහාම බලාගෙන හිටියා .මොහොතකින් කිතුලා ආයෙමත් කටහඬ අවදි කලා .

"මචං ගිය අවුරුද්දේ සිංහල අලුත් අවුරුද්දට කලින් දවසේ මම කෙල්ලගේ ගෙදර ගිහින් මම ඉතුරු කරගෙන හිටි සල්ලි වලින් රු 2000 ඒකිට දුන්නා . අවුරුද්දට මොනවා හරි ගන්ඩ කියලා . උඹට කියන්න මම අම්මටත් ඒ කෙල්ලටත් දෙන්නටම ආදරේ කලා හිත පිරෙන්නම .දවසක අම්මයි ඒ කෙල්ලවයි දෙන්නවම එක වහලක් යටට ගෙනල්ලා මගේ අත පයේ හයිය තියනකම් බලාගන්නම් කියලයි මම හිතාන හිටියේ . ඒකයි මමවත් අවුරුද්දට කිසිම දෙයක් නොගෙන ඒකිට මගෙ සේරම සල්ලි ටික දීලා දැම්මේ .”

"ඒකි ඒ සල්ලි ගත්තද ?”

"අපොයි ඒකි සල්ලි ගත්තා . ඉතින් මම හිත සතුටෙන් ගෙදර ගියා .ඔන්න ඉතින් අනිත් පහුවදා තමයි බං සිංහල අලුත් අවුරුද්ද. ඉතින් මම ගෙදර හදාපු කැවිලි මල්ලකුත් බයිසිකලේ බැඳගෙන කිලෝ මීටර 30 දුර ෂුගර් එක පැත්තට බයිසිකලෙන්ම ඇද්දා .”

මම කිතුලා ආපු බයිසිකලේ දිහා බැලුවා. ඒක සාමාන්‍ය පාපැදියක් තමයි ඒ වුණත් කිතුලා ඒ බයිසිකලය ඌට හැකි උපරිමෙන්ම අලුත් වැඩියා කරලා තිබුණ නිසා ඒක නිකම් යතුරු පැදියකට සමානකම් දැක්වුවා . ඒක පදිනකොට ඒ තරම් වෙහෙසක් වැය කරන්න ඕනෙ නැති වග මම අද්දැකීමෙන්ම දන්නේ මමත් නිතර එහේ මෙහේ ගියේ ඒ බයිසිකලේ නැගිලා නිසයි .

"එදා මට කෙල්ලගේ වෙනසක් පෙනුණා . මට එයා එදා වතුර එකක්වත් දුන්නේ නෑ . ටිකක් නිහඬව හිටි එයා මට ටිකකින් කීවා"

"එරන්ද ආයේ ඔයා මෙහේ එන්ඩ එපා අම්මා මට වෙන කසාදයක් ලැහැත්ති කරලයි තියෙන්නේ කියලා . අවුරුද්ද දවසෙම මට නිකම් හෙන ගැහුවා වගේ වුණා බං . ඉතින් මම ආයේ හැරිලා ගෙදර ආවා .මම ගෙදර නැති විත්තියත් මම කෙල්ලගේ ගෙදර ගිහින් ඇති විත්තියත් ඔන්න ඔය වෙලාවේ මගේ නෑදෑයොන්ට ආරංචි වෙලා තිබුණා"

"නෑ ..! එහෙනං පුතෝ උඹට හම්බුවෙන්ඩ ඇති බඩ පිරෙන්න .”

මම එහම කීවේ කිතුලාගේ නෑදෑයන්ගේ හැටි හොඳට දන්න නිසාමයි . ඒ අය හොඳට හොඳයි නරකට නරකයි . එපා කී දෙයක් කෙරුවොත් ආයේ ඒ වරද කල එකාට ලැබෙන දඬුවම නම් ආයේ සුලු පටු එකක් නෙවේ .

"මම ගෙදර යනකොටම මුලින්ම මගෙ මූණටම හමුවුණේ මයෙ පුංචි තාත්තව . එයා මගේ බෙල්ලෙන් අල්ලලා කොහේද යකෝ තෝ රිංගුවේ කියලා අහලා මට දෙක තුනක් දීලා මාව කළුවර කාමරේකට දාලා වහලා දවස් තුනක් තිබ්බා . හැබැයි බං මට කන්න බොන්න නම් හොඳටම දුන්නා . කාමරේ ටීවී එහෙකුත් තියලයි තිබුණේ .”

කිතුලා ඒ කොටස කියද්දී මගේ මූණේ ලාවට හිනාවක් ඇඳුණා . ඌත් යන්තම් හිනා වුණා .

"ඉතින් බං මම ඒ කාමරේ ඉන්න අතරේ තීරණයක් ගත්තා . මේ කොහේවත් යන කෙල්ලක් මට නැති වුණාට කමක් නෑ ඒත් අම්මව නැති කරගන්න බෑ ඒක නිසා මම කොයි දීපංකරෙන් හරි අම්මව හොයාගන්නවා කියලා . කොහොම වුණත් බං මගේ ගාව අම්මගේ පින්තූරයක් තිබුණා .”
"කොයින්ද උඹට පින්තූරයක් . ?”

"දවසක් මම නැන්දලාගේ ගෙදර අස් කරද්දී මට පෙට්ටගමක තිබිලා ෆොටෝ එකක් හම්බ වුණා . ඒ මගේ අම්මා තරුණ කාලේ ගත්ත එකක් . නැන්දත් මට කීවා මේ පින්තූරේ ඉන්නේ මගේ අම්මා බව ඉතින් මම ඒ පින්තූරෙත් හොරකම් කරගෙන ලැමිනේටිං කරලා අරං තියාගත්තා . ඒ විතරක් නෙවේ . මම කොමියුනිකේෂන් එකකට ගිහිං ඒ පින්තූරේ ස්කෑන් කරලා මගේ ෆෝන් එකටත් දාලා තියාගත්තා . “

කිතුලා උගේ ෆෝන් එකේ මෙනු එක ඇතුළේ සැරිසරලා කාන්තාවකගේ රූපයක් ඕපන් කරගෙන මට පෙන්නුවා . හ්ම් ඒ තමා කිතුලාගේ අම්මා ! ඇරපු අතක් නෑ එයා කිතුලා වගේමයි .

"දවස් තුනකින් පස්සේ මම ඒ කළුවර කාමරෙන් නිදහස් වුණා . ඊට පස්සේ මම ආයේ අම්මව හොයන්න යන්න සල්ලි එකතු කරන්න පටන් ගත්තා . ඔන්න ඔය අතරේ තමයි බං මට දෙයියෝ බැලුවා වාගේ සල්ලි ටිකක් හම්බ වුණේ . මම හිතන්නේ මගේ ගමනට හයියක් වෙන්න දෙයියෝ දීපු තෑග්ගක් වෙන්නැති .”

"කෝමද සල්ලි හම්බුනේ ?”

"එක දවසක් රෑ මම තැන්නෙ ගෙදර රුවන් එක්ක උගේ කෙල්ලව හම්බ වෙන්න ගියා. රුවනයයි කෙල්ලයි කතා කරන අතරේ බං මම කළේ ගේට්ටුව ළඟට වෙලා ඔත්තු බලපු එක . ඔය අතරේ ඉස්සරහා වැලි පාර දිගේ බයික් එකක් ගියා ඒ බයික් එකේ එළියෙන් මම දැක්කා පාරේ මැද යමක් වැටිලා තියන හැටි. මම ළඟටම ගිහින් බැලුවා. ඒ ෆෝන් එකක් !. මම ඒක අතට ගත්තා ඒක නොකියා 6230 ෆෝන් එකක්. මම ඒ ෆෝන් එකේ නම්බර් වලට කතා කරලා ඒ ෆෝන් එකේ අයිතිකාරයා හොයාගන්න ට්‍රයි කලා . ඒත් ඒකේ සල්ලි තිබුණෙ නෑ බං .ඉතින් ඒක මම තියාගත්තා .”

"කමක් නෑ ඒක උඹගේ වාසනාවට උඹටම ලැබෙන්න තිබුණු දෙයක් බං .”

මම එහෙම කීවේ කිතුලාව සනසන්න නම් නෙවෙයි දවසක් ඌට සල්ලි පිරුණු පසුම්බියක් හමුවෙලත් ඌ ඒක අයිතිකාරයා හොයාගෙනම ගිහිං ආපහු දීලා ආපු එකෙක් බව දන්න නිසාමයි . අන්තෙටම දුප්පතා වුණත් උගේ හිතේ ජරා ගති නෑ .!

"මම ඒ ෆෝන් එක විකුණලා 4500 හොයාගත්තා , සිමෙන්ති ගල් හදලා තව 5000 හොයාගත්තා . දැන් ඉතින් සල්ලි තියන නිසා මම බය වුණේ නෑ ..”

"ඉතින් දැන් අම්මා හොයාන යන්ඩ උඹ එයා ඉන්න තැන හරියට දන්නේ නෑ නේ .”

"මචං උඹට කියන්න මම ඔන්න දවසක් බස්ටෑන්ඩ් එකේ ඇවිදිනකොට ජයන්ත කියලා කෙනෙක් හම්බුනා . පොර අපේ නෑදෑයන්ව හොඳට අඳුනනවා . ඉතින් පොර දැනං හිටියා කාලෙකට කලින් අම්මා හිටි ගෙදර . ඉතින් මිනිහා මට ගෙදරට යන පාර කොළේක ඇඳලා දුන්නා .”

"කොහේද ඒ. දකුණෙමද ?”

"ඔවු බං සාස්තර කාරයා හරියටම හරි. ජයන්ත කියාපු ගම තමා එදා සාත්තර කාරයා මට ඇඳලා පෙන්නුවේ .”

කිතුලා එහෙම කීවේ තරමක පුදුමෙන් . මම මේ සාස්තර ගැන විශ්වාස කරන කෙනෙක් නිසා මට ඒ ගැන වැඩි පුදුමයක් හිතුණේ නෑ

"දැන් සේරම හරි දැන් ඉතිරි වෙලා තියෙන්නේ ගෙදරින් පැනගන්න එක සහ දකුණු පළාත ගැන හොඳින් දන්න කෙනෙක්ව සෙට් කරගන්න එක . උඹ දන්නවානේ ගැලාව"

"මොකද මං නොදන්නේ ?”

"ඉතින් මම ගැලාට සේරම කතාව කියලා ඌත් එක්ක ගමන යන්න පිටත් වුණා . ගැලාගේ ගම ගාල්ල ඉතින් ඌ ඔය පළාත ගැන නියමෙට විස්තර දන්නවා . හැබැයි මචෝ මම ගෙදර හොරෙන් තමා ඒ ගමන ගියේ .”

"උඹට මටවත් කියන්න තිබුණා නේද ?” . මෙච්චර වෙලා කතාව අහං හිටි මම එහෙම කියද්දී කිතුලාගේ මූණ අඳුරු වලාකුළකින් වැහුණා .

"කාටවත් කියන්න වෙලාවක් තිබුණේ නෑ බං. මගෙ ෆෝන් එකට සල්ලි දාගන්නවත් බැරි තරමට මම හිඟන්නෙක් වෙලා හිටියේ එතකොට හැම සතයක්ම මම ගමනට වියදම් කරලයි තිබුණේ ඉතින් හැම දෙයක්ම ඉවර වුණායින් පස්සේ මම මේ කතාව මුලින්ම කියන්න ආවේ උඹට”.

"කමක් නෑ බං උඹ කතාව කියපංකෝ ..”

"ගැලාට ගමන් ගාස්තු දුන්නෙත් මම . කොහොමින් කොහොම හරි අපි ගිය අවුරුද්දේ පෙඹරවාරි 13 වෙනිදා හවස 5.30ට විතර ගැලාගේ නැන්දාලාගේ ගෙදරට යන්න මෙහෙන් බස් එකකට නැග්ගා . අපි ගැලාලෑ නෑදෑ ගෙදරට යනකොට පාන්දර 5.00 විතර ඇති . ටිකක් විවේක අරගෙන අපි උදේ දහයට විතර අම්මව හොයාන යන්ඩ කියලා පිටත් වුණා .. “

"එතකොට එදා වැලන්ටයින් දවස නේද බං ? මම එහෙම ඇහුවේ මගේ පපුව ඇතුළේ උතුරන අමුතුම සතුටකින් .”

"ඔවු ඔවු බං අන්න ඒකයි මට ඒ දවස කවදාකවත් අමතක වෙන්නේ නැත්තේ !. ඉතින් එදා වැලන්ටයින් දවසේ මමයි ගැලයි දෙන්නම අර මගේ ගාව තිබුණු කොලේ බලාගෙන අම්මා ඉන්න ගෙදර හොයාගෙන ගියා . මම සමහරුන්ට අම්මගේ ෆොටෝ එක පෙන්නලා ඇහුවා මෙයාව දන්නවද ? කියලා . ඒත් සමහරු මට මොකුත් නොකියා යන්න ගියා. සමහරු නම් අතට අරං ඕනෑවට එපාවට බලලා දන්නේ නෑ කියලා යන්ඩ ගියා . “

"ඒ ගාල්ලේ අයගේ හැටි නේ බං . ඒ පැත්තේ උදවිය ඉන්නේ නිකම් කැත්තට පොල්ල වගේ නේ"

"ඒකනම් ඇත්ත . සමහරු මගෙන් ඇහුවා මොකටද හොයන්නේ කියලත් ! මම ඉතින් එතනදී සේරම කතාව කියලා බේරුණා . ඉතින් බං කොහොම හරි අර කොලේ තිබුණු පාරත් අපි හොයාගත්තා . ඒ පාර දිගේ ඉදිරියට යද්දී මට මුලින්ම හමුවුණේ දර කඩමින් හිටිය ඇන්ටි කෙනෙක්ව . මම අම්මගේ පින්තූරේ පෙන්නලා ඒ ඇන්ටිගෙන් අම්මව දන්නවාද කියලා ඇහුවත් ෆොටෝ එක ගොඩාක් ඉස්සර ගත්ත එකක් නිසා එයාට අඳුනගන්න හැකි වුණේ නෑ .ඒත් ඉතින් මමත් අතහැරියේ නෑ ! මම තව ඉස්සරහට ගියා . ඔහොම යනකොට අපිට පොඩි කඩයක් හමු වුණා. ගොඩක් දුර ආපු මහන්සියටත් එක්ක අපි හිතුවා මේ කඩෙන් බීම එකක් බීලා ගියොත් හොඳයි කියලා . “

කිතුලා කතාව කියන අතරේ ඈත පේන කුඹුරු යායෙන් එහා අපේ කොල්ලෝ කට්ටිය සීමිත ඕවර් ක්‍රිකට් තරඟයකට ලකලැහැත්ති වෙන බව මට පෙනුණා . වෙනදා නම් මම මොන වැඩේ තිබුණත් ඒක දාලා ක්‍රිකට් ගහන්න දුවනවා ඒත් අද ?. අද මම කිතුලාගේ කතාව අහගෙන මිසක් ගෙදර යන්නේ නෑ කියලා හිතාගෙන ඉවරයි .

"මචං ඔය අතරේ මම කඩේ හිටි ඇන්ටිට අම්මගේ ෆොටෝ එක පෙන්නලා ඇහුවා මෙයාව දන්නවද කියලා . ඒ ඇන්ටි එකවරම මගේ අම්මව අඳුනගත්තා බං . එයා ඉක්මනට එළියට බැහැලා පරණ ගෙයක් පෙන්නුවා .ඒ ගෙදර පාළුවට ගිහිං ජරාවාස වෙලයි තිබුණේ . මගේ හිත අමුතු බයකින් පිරෙද්දී ඒ ඇන්ටි කිවුවා මේ තමයි මෙයා ඉස්සර හිටි මහ ගෙදර දැන් මෙයා ඉන්නේ ටිකක් උඩහට වෙන්න කියලා . මම එවෙලෙම කාපු බීපුවගේ සල්ලි ගෙවලා එළියට බැස්සේ ඒ පැත්තට දුවන්න හිතාගෙන . ඒත් ඒ කඩේ ඇන්ටි ත්‍රීවීලර් එහෙකට කතා කළා . “

"ඒ මොකටද ?”

"මමත් මුලින් හිතුවේ මොක් හරි ගේමකටද දන්නේ නෑ කියලා . ඒත් ඒ ඇන්ටි ත්‍රීවීලර් එකේ අයියට කීවා මාව අහවල් ගෙදරට එක්ක යන්න කියලා ඉතින් අපිත් ත්‍රීවීලර් එකේ නැගලා එහේ ගියා . ටික දුරක් යනකොට පාර ත්‍රීවීලර් එකට යන්න බැරි තරම් පටු වුණා . ඔන්න ඔය වෙලේ ඒ අයියා ත්‍රීවීලර් එක නතර කරලා අපිට මග පෙන්වමින් ඉස්සර වුණා .එහෙම ටිකක් දුර ගිහිං අපි පොඩි ගෙයක් ඉස්සරහට ආවා .”

"ඉතින් ඉතින් ?”

"ගේ ගාවට ගිය ත්‍රීවීලර් එකේ අයියා අම්මගේ නම කියලා කීප වරක් කතාකළා . එතකොට ගේ පිටිපස්සේ ඉඳලා අම්මා අපි ගාවට ආවා බං. මම එක තත්පරෙන් මගේ අම්මව අඳුන ගත්තා බං"

ඒ මොහොතේ සියඹලා ගහ යට තිබුණේ ලොකූ නිහඬතාවයක් . මෙච්චර වෙලා කෑමොර දුන්නු රැහැයියෝ කොරවක්කෝ , තාරාවෝ පවා නිහඬයි ! . උනුත් මේ කතාව අහං ඉන්නවද කොහෙද ?

ඒ නිහඬ බව බිඳලා ආයෙමත් කිතුලා කතා කරන්න ගත්තා .

"මචං මම එදා තමයි ජීවිතේ පළමුවෙනි වතාවට අම්මව දැක්කේ . ත්‍රීවීලර් එකේ අයියා මාව පෙන්නලා අම්මගෙන් ඇහුවා මෙයාව අඳුනනවද ? කියලා"

"ඉතින් බං අම්මා අඳුනගත්තද උඹව ?” මටත් ඉවසුමක් නෑ

"අම්මා එකවරම කීවේ හපොයි මේ මගේ ලොකු පුතා කියලා ! . ඊට පස්සේ අම්මා ඇඬුවා . මටත් ඇඬුණා බං . “

මම කිතුලාව පොඩි කාලේ ඉඳන් දන්නවා මට මතක විදියට ඌ කවදාකවත් අඬලා නෑ . මවු සෙනෙහස ඉදිරියේ ඕනෙ කෙනෙක් පොඩි එවුන් වෙන එකේ . ඒක එච්චර දෙයක් නෙවෙයි .

"මචං මම අම්මා ළඟ නතර වෙන්න ගාලු යනවා බං ?”

හෙණ ගැහුවා වගේ කිතුලා එහෙම කියද්දී මගේ බඩ පපුව දාල ගියා . එදා ඉඳන් මාව බලා කියගත්ත මගෙත් එක්කම හිටි මගේ හොඳම මිත්‍රයා මාව දාල යනන්නයි හදන්නේ ..

"එතකොට උඹ ගාල්ලේ යනවද ?”

"ඔවු බං මම මොනවා හරි වැඩක් කරලා අම්මව බලාගන්න ඕනෙ . ආයේ කවදාකවත් මම අම්මව තනි කරන්නේ නෑ . මම කෝම හරි රස්සාවක් හොයාගෙන අම්මව බලාගන්නවා . මට දුකයි බං උඹලව දාලා යන්න . ඒත් මොනවා කරන්නද ? . මම ආවේ මේක උඹට කියලා යන්ඩ . මම අනිද්දා උදේම පිටත් වෙනවා බං .”

මගෙ හිත ඇතුළේ මොකක්දෝ මන්දා මහා අමුතු දුක් ගින්දරක් ඇවිලෙනවා . කිතුලා මට අඹ යාළුවෙක් , සහෝදරයෙක් . මට තව කොතෙකුත් යාළුවෝ හිටියත් ඒ එකෙක්වත් කිතුලා හා සසඳන්න මට කොහෙත්ම පුළුවන් කමක් නෑ . සිංහයෙක් වගේ ඔළුව උස්සගෙන සීයක් එක්ක හරි පැටලෙන්න යන්න මට හයිය දුන්නේ කිතුලා . ඌ මගේ පෞද්ගලික ආරක්‍ෂකයා .

ඇත්ත..! කිතුලා මාව ආරක්‍ෂා කලා. කොයි වෙලත් ඉනේ ගහගෙන උන්නු නංචක්කුවෙන් සටන් කරලා යකඩ බජාර් එකේ බේබදු චණ්ඩි කීප දෙනෙකුගෙන් මාව ආරක්‍ෂා කල හැටි එයින් එක සිදුවීමක් විතරයි .ඒත් දැන් ඒවා හැම දෙයක්ම පරණ මතක සටහන් විතරයි .

මම වම් පැත්තට හැරිලා කිතුලා දිහා බැලුවා . ඌ මහපට ඇඟිල්ලෙන් වළක් හාරනවා . මම දන්නවා ඌට මේ ගම , ගමේ අපිව අතහැරලා දාලා යන්ඩ කොයිතරම් අමාරු ඇද්ද ? මට ඒ දුක තේරුම් ගන්න පුළුවන් . ඒත් අම්මා නැතිව වසර විසි දෙකක් ඌ වින්ද දුක නම් මට හිතාගන්නවත් බෑ . ඌට ආයේ ඒ දුක ඇති වෙන්න දෙන්න බෑ !. කිතුලට අහිමි වුණු මවු සෙනෙහස ඌට ආයෙ ලබා දෙන්න දෛවය කාරුණික වෙලා තියෙද්දී මම මොකටද ඒකට දුක්වෙන්නේ ? ,ඇයි මා හරස් කපන්නේ ?. මමත් ඌට හිතින් සුබ පැතුවා ඉන්න තැනක සතුටින් ඉන්න ලැබෙන්ඩ !! කියලත් පැතුවා .

හැන්දෑ කළුවට ටික ටික අපිව වෙලා ගන්න උත්සහ කරනවා . මෙච්චර වෙලා සුන්දරව නිස්කලංකව තිබුණ සියඹලා ගහත්, කුණු ඇළත්, වෙල්‍ යායත් හෙමිහිට පැතිරුණු අන්ධකාරේ එක්ක මහ අමුතු ගුප්ත බවකට හැරුණා . අපි දෙන්නත් බයිසිකලේ තල්ලු කරගෙන පාර පැත්තට ගියේ එතන ආපු මදුරු , හෝ හපුටු සේනාවගේ දෂ්ට කිරීම් වලින් බේරිලා ඉන්න බැරි නිසාමයි .

ඔහොම ටික දුරක් ඉදිරියට ගියපු අපි තාර පාර ගාවදි වෙන් වෙන්න සූදානම් වුණා . වෙනදත් අපි මෙතනදී වෙන් වෙනවා අනික් පහුවදාට හමුවෙන්න බලාපොරොත්තුවෙන් සමුගන්නවා . ඒත් අද ? අපි ආයේ වසර ගණනාවකට හමු නොවෙන්නම සමුගන්නයි හදන්නේ .

"එහෙනම් මචෝ මම යන්නම් ..”

කිතුලා උගේ කරගැට පිරුණු හැඩිදැඩි අත මගේ දිහාවට දිගුකළා . කීබෝඩ් එකේ යතුරු එක්ක නිතර ඔට්ටුවෙන මගේ අතයි , මේ ගම් පළාතට උරුම අනේක දුක් ගැහට එක්ක ඔට්ටුවුණු උගේ අතයි අතර වෙනස නම් හරියටම අහසට පොළව වගේ .

කිතුලට මේ ලෝකේ කොහේ ගියත් නොවැටී ඉන්න පුළුවන්. මම හොඳටම දන්නවා ගිනියම් අවු කූටකේට පිච්චෙමින් මේ නැගෙනහිර හිස් අහස යට අවුරුදු විසි දෙකක්ම කට්ට කාලා ජීවිතේ ගැටගහගත්තු කිතුලට දකුණේ මූදු හුළඟ එච්චර සැරට දැනෙන එකක් නෑ .

කෙල්ල දාලා ගියා කියලා වස කුප්පියක් සල්ලිවලට අරං ඒකෙන් ඇබිත්තක් බොන, ළිඳේ පනින, බෙල්ලේ වැල දාගන්න සෝබන පෙම්වතුන්ට කිතුලා ආදර්ශයක් . කාගෙන් ලැබෙන ආදරේටත් වඩා අම්මගෙන් ලැබෙන ආදරේ වටින බව කිතුලා වැලන්ටයින් දවසේදී ඔප්පු කරලා පෙන්නුවා .

කිතුලා මේ කතාව මට කීවේ මීට මාස හතකට අටකට විතර කලින්. අද වෙද්දී කිතුලා මේ ගමේ නෑ. ඒත් අදටත් මගේ යටි හිත මට නිතර හඬගා කියන කරුණක් තමයි කිතුලා වගේ මිතුරෙක් ආයේ මට මේ ජීවිතේදී හමු නොවෙයි කියන එක . ජීවිතේ ඌට නියම මග පෙන්නුවා , නියම ආදරේ , නියම සෙනෙහස තියන තැන පෙන්නුවා . දැන් ඌ තමන්ගේ අම්මවත් බලා කියාගෙන ගාල්ලට වෙලා ජීවත් වෙනවා . මතක් වෙන මතක් වෙන වාරයක් පාසා මම ඌට හිතින් සුබ පතනවා .!

ප/ලි .. 2012ජනවාරි මාසේ 15 වැනිදා තමයි කිතුලාගේ 23 වැනි උපන්දිනේ . ඉතින් ඔය පහළ තියන සබැඳිය හරහා කිතුලාව දැන හැඳිනගෙන ඌට සුබ උපන්දිනයකුත් කීවොත් ඌට ඒක ලොකු සතුටක් වේවි . අනික කිතුලා නිතරම මට ෆෝන් කරලා කියන දෙයක් තමයි ගාල්ලේදී ඌට වැඩිය යාළුවෝ හමුවුණේ නෑ කියන එක . ඉතින් මම හිතනවා මේ පෝස්ට් එකෙන් පස්සේ කිතුලට දකුණෙන් හොඳ යාළුවෝ සෙට් එකක් හමුවේවි කියලා . 

කිතුලාට හායි කියන්න

ප/ප/ලි = කිතුලා යන අන්වර්ථ නාමයෙන් හැඳින්වූ "එරන්ද ලක්මාල්" නැමති මාගේ මිත්‍රයාගෙන් මෙම කතාව, පින්තූර සහ නම් ගම් ආදිය පළකිරීම සම්බන්ධයෙන් සම්පූර්ණ අවසරය ලබාගත් බවත් දන්වා සිටිමි