හූනෙක් නිසා වෙච්චි හදියක්

එදා දවල් වරුවේ යන්තම් වැහිපොදක් වැටුනා මමත් ගෙදර තැපගෙන නොයිඳ උඩහ ගම දිහාවට පොඩ්ඩක් ගෑටුවේ වෙනදා තරම් අවු කූටකයක් එදා නොතිබ්බ නිසයි . මේ තමා වැවුගම්පත්තුවට උපරිමේටම පායන කාලේ . ඉහින් කනින් අනන්ත දඩිය බිංදු බේරිලා කාස්ටක පොලවට වැටෙනකොට ඒ දාඩිය බින්දුව වැටිච්ච තැනින් පොඩි දුම් රැල්ලකුත් උඩට නැගෙනවා . ඉතින් කාලෙකට පස්සේ වැහැපු ඒ පොඩි මල් වැස්ස කාට කාටත් ගෙනාවේ පුදුම සතුටක් .

“හෙට දිහාට වහින්න තමා මලයා මේ තරම් අවු කූටකේ ! .”

කලින් දවසේ අහස දිහෑවේ බලාන උන්නු ජගත් අයියා මට අනාවැකියක් කීවේ ඇළේ බොර වතුරේ කරවටක් එබීගෙන ඉන්න අතරෙයි .

“හෙට දිහාට වැස්සොතින් මොනා හරි කොරමුද ?”

දත් මදිමින් උන්නත් කට පරිස්සම් කරගන්න බැරි මම මහා අකුසල කර්මයකට මුලපිරුවා .

“හ්ම් හෙට වැස්සොතින් සතෙක් බාමු නේ මලේ ? “

“හ්ම් යමු යමු ..!”

ඔන්න ඔයි විදිහට තමා මම ජගත් අයියා එක්ක දඩයමේ යන්න එක්කාසු වුණේ . !

දඩයමේ යාම මට ඒ තරම් අරුමයක් නෙවේ . මගේ මාමලා සීයලා එක්ක මම අනන්ත දඩයමේ ගිහින් ඇති . උන්ගේ අච්චු තුවක්කු මමත් අනන්ත කර තියාන ගිහින් ඇති . මැරිච්චි සත්තු මේ අත් දෙකෙන් වංගියක් දෙවංඟියක් හම ගහන්න උදවු වෙලත් ඇති . ඒත් මම කවදාකවත් සතෙක්ට වෙඩි තියලා නම් නෑ .

සීයගේ අච්චු තුවක්කුවෙන් වත්තේ කොහු අඹ ගහේ උන්නු දඬුලේනෙකුට එක වතාවක් මම කුරුමානම් ඇල්ලුව හැටි නම් මට හීනිවට වගේ මතකයි .අච්චුව උරිහට තියාන මම වැරදියට මානෙ ගනිද්දී මගේ ගාවට ආව ලොකු සීයා මගේ අත හරියට හැදුවේ “ඔහොම ගිනි බ්න්ඳෝතින් තොගෙ උරපත්ත ගැලවිලා යාවි” කියමින් . පවකටද පිනකටද මන්දා එදා මම තියාපු වෙඩිල්ල නම් වැරදුනා .

“උඹට තුවක්කු මානෙ පිහිටන්නේ නෑ . උඹ පවුකාරයෙක් නෙවි .”

එහෙම කියවුව මගෙ සීයා ඊට පස්සේ කවදාකවත් මම තුවක්කුව අතට ගන්නවාට කැමත්තක් දැක්වුවේ නෑ ඒක හන්දා කිසිම දාක මට සතෙක්ට වෙඩි තියන්න ඉඩක් ලැබුනෙත් නෑ . කොලු කමට තුවක්කුවෙන් මානෙ ඇල්ලුවට මම සතුන් මරන්න අකමැතියි . ඒත් කොල්ලොත් එක්ක කැලේ කොලේට වැදිලා දඩයමේ යන්න ලැබෙන අවස්ථාවක් නම් මම ලේසියෙන් මග හැරියේ නෑ .ඉතින් ජගත් අයියා එක්ක දඩයමේ යන්න ලැබුන ආරාධනාවත් මම ඉස් මුදුනින්ම පිළිගත්තා .

ගං තුලානටම උන්න වෙඩික්කාරයෝ අතරින් දෙවනියට දක්‍ෂයා තමා අපෙ ජගත් අයියා .කිසිම වාදයක් නෑ පලමු වැනියා ඉතින් වනිගෙ අයියා තමා . වනිගෙ අයියා සතුන්ට වෙඩි තැබීම කාලෙකට ඉහත නතර කාලයින් පස්සේ ඒ තැන ගත්තේ මේ කියන ජගත් තමා . පොඩි කාලේ කැටපෝලෙන් ගල් දුන්නෙන් කුරුල්ලොන්ට ලේනුන්ට විදලා පහු කාලෙක බේත් කොටන තුවක්කුවෙන් වෙඩි තියන්න පුරුදු වෙච්ච ජගත් අයියා . අද වෙනකොට අච්චු තුවක්කුවට හොඳ පුරුදු කාරයෙක් ඇස් පියාන වුණත් ඉලක්කෙටම වෙඩි තියන්න පුලුවන් නොම්මර එකේ වෙඩික්කාරයෙක්.

ඌ තුවක්කුවෙන් පාන සුරු විරු කම් මට හොඳට මතකයි . එක වංගිටක් ඈත ගලක් මත්තේ යාන්තමට ගෝනෙකුගේ අං තට්ටුවක් හෙලවෙන හැටි කැලේ අයිනේ උන්නු අපි කවුරුත් දැක්කා . මොහොතකින් එතනට ආපු ජගත් තුවක්කුව ගල් දෙබුක්කාවකට හිර කරගෙන අං දෙක විතරක් පේන ගෝනාට මානෙ ඇල්ලුවා .

“අපරාදේ බොල පතුරම ! ඔච්චර දුරක් වෙඩි තියන්න බැරුවා . !”

ගමේ එවුන් කියන කතා යන්තම්වත් මායිං නොකරවුව ජගත් අයියා කොකා ගැස්සුවා . ගල් තලාව උඩ උන්නු ගෝනා තත්පරේකින් රෝල් වෙලා ඇවිදින් බිමටම පතබෑ වුණා . එදා ගමේ කොයි කවුරුත් ජගත් අයියට පින් දෙමින් දඩමාලූ කෑවේ පවු පින් ගැන හිතීම පැත්තක තියනගමන් .

මම ජගත් අයියලෑ ගෙදර දිහාවට යද්දී වෙලාව හැන්දෑ ජාමේ 4 විතර ඇති. වෙනදාට නම් මේ ඉරගල පයින ජාමෙට වැටෙන රත්තරන් පාට අවුව ඇස් දෙක ඇරං ඉන්න බැරි තරම් සැරක් ගෙන දුන්නත් දවාලේ වැටුන වැස්ස නිසා ඒ වෙලාවේ තිබුනේ තරමක අඳුරක් .

මම ගෙට ගොඩ වෙනකොටත් ජගත් උගේ පන වගේ ආරක්‍ෂා කරන තුවක්කුව සුද්දකරනවා . මහන මැසින් එකට දාන තෙල් බෝතලයත් අමුඩ ලේන්සුවකුත් ඒ ලඟම වැටිලා තිබුනා .

“සඳරු මලයා අනෙ හොඳ එකා වගේ දුවං ගිහින් පාල මාමලෑ කඩෙන් ගිනිපෙට්ටි අටක් ඇන්න වරකෝ රුපියල් හතරේ ගිනිපෙට්ටි තියෙන්නේ පාල මාමා ගාව විතරයි උගෙන්ම ගනිං.. !”

මමත් ආපහු හැරිලා මීටර් දෙසීයක් විතර එහයින් ඇලට උඩහ පාරේ තිබ්බ පාල මාමලෑ කඩේට ගිහින් ගිනිපෙට්ටි අටකුත් අරං ඉතිරි සල්ලි වලට කැප්ටන් දුම් වැටි දෙකකුත් මිලදී ගත්තේ ගාන සමබර කරන හිතාගෙනයි . මම ගිනිපෙට්ටිත් අරන් ආපහු එද්දී ජගත් උගෙ තුවක්කුව හොඳට පිරිසිදු කරලා මිදුලේ තිබුන බූරු ඇඳ උඩ තියලා තිබුනා .

“ගිනි පෙට්ටි ගත්තද මලේ ?”

“ගත්තා ගත්තා .. ”

“එහෙනම් ඉතින් වෙඩිල්ල හදමු උඹ ගිනිකූරු සුද්දකරහං ..!”

එහෙම කියාපු ජගත් කැප්ටන් එකකුත් පත්තු කරගෙන ගිහින් උගේ කබඩ් එකේ ලාච්චුවක් අවුස්සලා පරණ පතුරං කොපු දෙකක් උස්සගෙන ආවා . ! අලුත් පතුරම් ගන්න අහල පහල තැනක් නැති හන්දම ගමේ කොයි වෙඩික්කාරයත් කරන්නේ හිස් පතුරම් කොපු වලට වෙඩිබේත් පුරෝලා පාවිච්චියට ගන්න එකයි .

ගිනි පෙට්ටි හතරක වෙඩි බේත් එක්ක රෙදි කෑලි සහ තව තවත් මොනාදෝ යකඩ කෑලි කීපයක් එකට ඔබලා හෙමිහිට කොටන ගමන් පතුරම් පුරුවන උදවිය මම අනන්ත දැකලා ඇති . ඒත් මම නම් පතුරම් පුරුවන්න දක්‍ෂයෙක් නෙවේ .

අහක තිබ්බ පත්තර පිටුවක් ලඟට ඇදගත්ත මමත් ගිනි කූරු වල තිබුන වෙඩිබේත් ඇඟිලි වලින් හූරමින් එකතු කරන්න ගත්තා . මම එකතු කරන වෙඩි බේත් වටකුරු බෝතලයක් රෝල් කරමින් තව තවත් කුඩු කරන කටයුත්ත ජගත් අයියා කරන්න ගත්තා .

හිස් පතුරමක් පුරෝලා ගත්තාම ඒකට වියදම් වෙන්නේ රුපියල් අටක දහයක විතර පොඩි ගණනක් විතරයි . හරිහමං දඩයමක් හොයාගත්ත එකෙක්ට රුපියල් තුන් හාරදාහක් නිකම්ම අතට ගතහැකි. තරබාරු හොටබරියෙක්, ගෝන නාම්බෙක්, මුවෙක් අල්ලගන්න එකා එදාට ගේ ඉස්සරහා රතු රෙදි කෑල්ලක් එල්ලා දානවා එතකොට ගමේ කවුරුත් ඌට මුදල් ගෙවලා මස් අරගෙන යනවා .හේන් කුඹුරු වැඩ නැති කාලෙට සල්ලි හම්බු කරන්න කියලා ගමේ එකෙක්ට ඉතිරි වෙන්නේ දඩයම විතරයි .

ජගත් දඩයමේ යන්න හුරු පුරුදු වුණේ වයස අවුරුදු දාහතරේදී කියලා තමයි ඌ දවසක් මට කීවේ . ඒ ගැන තවදුරටත් අහගෙන හොයාගෙන යද්දී දඩයමට යේතු වුණ ප්‍රධාන කාරණේ මට ඌ කියාපෑවා .

මීට බෝම කාලෙකට ඉස්සර ගම වටේ තියන බුද්ධංගල කැලේ මහා විසාල මුව රංචුවක් උන්නා.උන් කැලේ තිබුනු පොඩි පොඩි ගස් වල තියන කොල හැම එකක්ම කාලා දාන්න ගත් නියං කාලෙට ගමේ හේන් වතු පිටි වලට වැදිලා ඒවා පාලු කරන්නත් ගත්තා . . අන්තිමේදී වගකිවයුත්තන්ට සිදුවුණා දඩයමේ යන දඩයක්කාරයන්ට ගෙවල් වලට ගිහින් මුව දඩයමේ යන ලෙසට උපදෙස් දෙන්න . ඔන්න ඔයි සන්දියේ තමා අප්පුච්චගේ ගිනිකඳයා අතට ගත්ත ජගත් ජීවිතේ පලවෙනි වතාවට තනියම දඩයමේ ගියේ . ජගත් අයියා කියන විදිහට නම් ඒ වෙනකොට ඌ තුවක්කුව තරමටවත් උස නැහැල්ලු ..

“ඔයි ගිනිකූරු වල තව බේත් ඉතිරියි බං ..! සෝමාරි කම නැතුං හරියට හූරහංකෝ .”

ජගත් අයියාගේ තරවටුවෙන් මම ආයෙමත් වැඩේට බැස්සා . මාපට ඇඟිල්ලෙන් සහ දබරැඟිල්ලෙන් පොඩිකරලා ගිනිකූරු පෙට්ටි හතරක වෙඩිබේත් එක්කාසු කරන්න මට විනාඩි පාලොහක් විතර යන්නැති . මම එකතුකරන වෙඩිබේත් බොහෝම හීනියට පොඩි කරපු ජගත් බූරු ඇඳ මත්තේ හරහට තියාගත්ත ලෑල්ලක් උඩ තියාන පතුරම පුරුවන්න පටන්ගත්තා . ගම්මිරිස් කුඩු වගේ වෙඩිබේත් කුඩු පතුරමට පුරවමින් රෙදි කෑල්ලක් ඒ අතරට තියලා තෙරපන ගමන් කූරකින් හෙමිහිට තලමින් ජගත් පතුරමක් පිරෙවුවා . පොඩි එකෙක් වගේ මමත් ආසාවෙන් ඒ දිහා බලාන හිටියා .

එක පතුරමක් පුරෝලා අහවර කරපු ජගත් ඊලඟ පතුරමත් පුරවන්න පටන්ගත්තා . බූරු ඇඳ මත්තේ එරමිණියා ගොතාන වාඩිවෙලා උන්න මම පොඩියකට එතනින් නැගිටලා බිමට බැස්සේ අතේ ගෑවිලා තිබුනු වෙඩි බේත් හෝදගන්න හිතාගෙනයි .

ජගත්ගේ ගේ පිටිපස්සේ තියන ලිඳ ගාවට ගියපු මම වතුර බාලිදියක් ඇදලා අරං සබන් ගාපු අත බාල්දියේ ඔබලාම හෝදගත්තේ වටේ පිටේ කවුරුහරි දකීවිදෝ කියලා හොරැහින් බලන අතරේදියි . අත හෝදාගෙන ඇඳන් උන්න කමීසෙම පිහදාගත්ත මම ආයෙමත් ජගත් අයියා ඉඳගෙන උන් බූරු ඇඳ ගාවට කිට්ටු වුණා .

මම ජගත් අයියාව පේන මානෙට ආ හැටියෙම ඩෝං ගාගෙන මහා පිපිරුම් හඬක් ඇවිදින් මාව කැරකිලා ගියා කණ ගාවින්ම ඇහිච්ච ඒ පිපිරුම් හඬ නිසා තත්පර කීපයක් යනකම්ම මගේ කණ් දෙක අගුල් වැටුණා . අන්දුන් කුන්දුන් වෙලා උන්නු මම ආයෙමත් හොඳ සිහිය ආපුගමන් හනිකට දුවලා ගියේ ජගත් අයියා උන්න දැහෑවට . මම හිතන්නේ මම පියවි සිහියට එන්න අඩුම ගානේ විනාඩියක්වත් යන්න ඇති

බූරු ඇඳ උඩ උන්න ජගත් අයියා බූරු ඇඳෙන් බිමට බැහැලා හිටගෙන ගල් ගැහිලා බලාන හිටියා . උගෙ කකුල් දෙක පුරාම තිබුන සත විසිපහේ කාසියක ප්‍රමානයට පුංචි පුචි තුවාළ කැලැල් පනහකින් හැටකින් විතර එක දිගට ලේ ගලනවා . බූරු ඇඳේ ගෝනිය තැනින් තැන පිච්චිලා .

“ජගත් අයියේ !”!

මම කෑගහමින් ජගත් ලඟට කිට්ටු වෙලා වැටෙන්න ඔන්න මෙන්න වගේ වැනෙමින් උන්න ඒකව වත්තං කරගෙන බිම ඉන්ඳුවා . !

“ජගත් ජගත් කතා කරහං කොල්ලෝ !!”

මම උගේ කම්මුලට තට්ටු කරමින් කීප විටක්ම ඌව කතාකරවන්න හැදුවත් ඌ නෙවේ කටක් හෙල්ලුවේ ඒ විතරක් නෙවේ ඌ ඇස් පිය ගැහුවේවත් නෑ . බලගත්ත අතේ බලාගෙන ගල් පිළිමයක් වගේ උන්නා .

“සුමති මාමා . කරුණාපාල මාමෝ !! කවුරුත් නැද්දෝ !!!”

මම අහල පහල ගෙවල් වලට ඇහෙන්න මහ හයියෙන් කෑගැහුවා . ජගත්ගේ තුවාල වලින් එක දිගට ගලා යන ලේ දැක්කාම මට මොහොතකට හිතුනා ජගත් මැරේවි කියලා .

“ඇයි ඇයි මොකද මොකද ?”

කඩුල්ලෙන් ඇතුලු වුනු කීප දෙනෙක් හනි හනිකට වත්තට පැනලා මමයි ජගත් අයියයි වටේ වට වුණා .

“ජගත් පුතේ ජගත් පුතේ උඹට මොනැයි වුණේ මයෙ දෙයියා ?.” ඒ ආපු සෙනග අතරේ උන්න ජගත් අයියාගේ තාත්තා අඬන්න තියාගත්තා .

“බලාගෙන ඉඳලා හරියනවෑ තිලක් ගේ ආටා එක කතාකරගෙන මේකව ඩිස්පෙන්සරියට ගෙනියමු ..”

මොහොතකින් වත්තට පිඹගෙන ආපු තුන්සක් රියට පටවලා ජගත්ව ඩිස්පෙන්සරියට ගෙනියද්දී ඒ තුන්සක් රියේ රියදුරු අසුන ගාව පුංචි ඉඩේ වාඩිගත්ත මමත් උන් එක්ක ඩිස්පෙන්සරියට ගියා . අපි යන අතරතුරේදිත් ජගත් කතාබහ කලේ නෑ . ඇස් දෙක ඇරගෙන බලාගත්ත අතේ බලාන ඉන්නවා .පිපිරුම් හඬ ඇහිච්චි මගේ කණ් දෙකෙනුත් හෝ හෝ ගාලා හඬක් නැගෙනවා .

ඩිස්පෙන්සරියේ තිබුනු ගිලන් ඇඳ මත්තේ ජගත්ව හාන්සි කරවුවාට පස්සේ ජගත් යන්තම් කට ඇරලා වචනයක් කීවා .

“පතුරම කොටාපු කූර කැප් එකට හි .. හි ට්ටා”

ජගත් වෙවුලමින් කියද්දී තමයි වෙච්ච දේ කාට කාටත් තේරුම් ගියේ . වෙඩිබේත් පතුරමට දාලා කොටමින් ඉන්න අතරේ ඒ කොටන කූර තදින් වැදීම නිසා පතුරම පුපුරලා ගිහින් . ! අත හෝදාගන්න අහකට නොගියා නම් අද මටත් ඉන්න වෙන්නේ ජගත් උන්න මේ ඇඳේ අහලකින් නේද ? මට එහෙම හිතුනා .

ඩිස්පෙන්සරියෙන් රෝහලට මාරු කරලා යවාපු ජගත් . දවස් තුනකට පස්සේ සනීප වෙලා ගෙදර ආවා. ඉතින් මමත් විජහට මගේ මිත්‍රයාගේ සැප දුක් බලන්න ගියේ හෝර්ලික්ස් පිටි පැකට් එකකුත් අරගෙනයි . මම නිසා මේ හැම දෙයක්ම සිද්ද වෙච්ච බව මට හොඳටම තේරුණා එදා මගේ කටින් අර වචනේ පිට වුණේ නැතිනම් මේ කිසිම දෙයක් නෑ නේ ! මට අනේක වාරයක් එහෙම හිතෙන්න ඇති . සමහරවිට ජගත් මගෙත් එක්ක අමනාපෙන් ඇති . උගේ ගේ ගාවට කිට්ටු වෙද්දී මට එහෙමත් හිතුනා

මම ජගත්ගේ කඩුල්ල ලඟටම යද්දී ගමේ තවත් එවුන් කීප දෙනෙක් එක්ක එලියේ කදේ දාගෙන උන්න ජගත් අයියා මාව දැකලා නැගිට්ටා .. !

“අම්මෝ සඳරුවා ! මොනා බං මට ගෙනාවේ . අඩ්ඩඩ්ඩා මෝටමිල්ක් ගෙනල්ලා ! ඔවුවා බිවුවම බඩ වේලනවාලු නේ බං ? කමන්නෑ..! එක්කෝ මම මේක අමුවෙන් කන්නද ?”

උගේ හිතේ කහටක් නෑ . ඌට වෙච්ච දේ ගැන ඒ හැටි ගාණකුත් නෑ . පතුරම පුපුරන්න කලියෙන් ගමේ උන්න ඒ ආතල් කොල්ලම තමා .

“මං නං හිතුවේ උඹ ඉවරයි කියලා ජගත් අයියේ . !”

මොහොතක් සද්ද නැතුං උන්න මම කතාව පටන්ගත්තේ ඒ විදිහට.

“මටනම් හිතාගන්නවත් බැරි වුණා බං . මම හෙමීට කොට කොටා ඉද්දී මගේ අත පොඩ්ඩක් තද වෙලා ගිහින් කොටන කූර කැප් එකටම හිට්ටා කියාපංකෝ !”

“නෑ !”

“නැත්තෙ ? මේං බලාපං මයෙ වමත !”

ජගත් උගේ වම් අත මට පෑවා ! එතකොටයි මම දැක්කේ උගෙ වම් අතත් තරමක් දුරට තුවාළ වෙලා තිබුනු හැටි මට ඒ අතේ තුවාළය හරි හැටි දැකගන්න බැරි වුණේ කිරිපාට වෙලුම් පටි වලින් උගේ අත හොඳ හැටි වෙලලා තිබුණ හන්දයි .

“ඔයිං ගියා මදෑ බං මයෙ මේ කට හන්දා තමා මේ සේරම . !”

“උඹෙ කට හන්දා නෙවේ මලයා මේකට හේරෝම වැරද්ද මේ මයෙ . උඹ බේරිච්ච එකට මම දෙයියන්ට පින් දුන්නා බං . .. !”

“උඹගේ වැරැද්ද කොහේ බං මම නේ දඩයමක් ගැන මතක් කරලා උඹව උසි ගැන්නුවේ ?”

“මලයා උඹ ලිඳ පැත්තට ගියායින් පස්සේ මගෙ අතින් එක වංඟියක් කොටන කූර වීසික්කා වුණා . මම ඒක ආයි ඇහිඳගනිද්දිම හූනෙක් චික් , චික් ගෑවා බං . ඒත් මම ගොබ්බයා වගේ ඒක මායිං නොකර ආයෙත් කොටන්න ගත්තා බං . ! ඔන්න ඕකයි මට වැරදුනේ”

“උඹට ඒම හිතෙනවද ජගත්තයියා ?”

“නැතුං ඉතිං ආයේ මම පතුරං පුරුවන්නේ පුරුදු වෙන්ඩැයි යකෝ තෝ දැනගිය ! මම මේ පතුරං පුරුවන්නේ මම තුවක්කුවටවත් උස නැති කාලේ පටන් .”

ජගත්ගේ කතාව ඇහැවුවායිං පස්සේ මගේ හිතේ තිබ්බ ලොකූ බරක් නිදහස් වෙලා ගියා . හූනු සාස්තරේ හරි හරියටම හරි මගේ හිතේ හැඟිලා තිබුනු මොකද්දෝ හැඟීමක් ආයෙමත් වංඟියක් අලුත් වෙලා කෑමොර දෙන්න ගත්තා . මම මහා ජඩ වැඩක් කලාය කියන හැඟීම මගේ හිතෙන් අහක් වෙලා හූනු සාස්තරේ ගැන හිතේ තිබුන පිළිගැනීම ආයෙත් වංඟියක අලුත් වෙද්දී මම ගෙවල් පැත්තට ගෑටුවේ මේ කතාව ලියා දාන්න හිතාගෙන .

දවස් ගානක් තිස්සේ මගෙ වම් කණෙන් ඇහෙන කීං හඬත් හීන් වේදනාවත් තවම එහෙම්මයි . ටවුමේ මහ ඉස්පිරිතාලේ වම් කණ පිළිබඳ විශේෂඥ දොස්තර මහත්තයා හමුවෙලා මේ වෙච්චි කතාව සේරෝම කියාපාල මම බේත් ටිකකුත් අරගත්තා . සතියක් දෙකක් යනකම් දියේ ගිලිලා නාන්න හෙම එපා කියලා තමා දොස්තර මහත්තයා මට කීවේ . මේ දවස් ටිකේ පොඩ්ඩක් ලියන්න අතපසු වුණේ ඒකයි .

ප/ලි : ඔබා මාමා ගෙන් කමෙන්ට් එකක් ආයේ කවදාවත් නෑ නේදෝ කියලා හිතෙනකොට හිත හීනිවට අඬනවා ..!