අවංක ආදරයක පැහැය දුටිමි .

               

                     "වැස්ස" .. මම අද ගොඩාක් වෙලා බලාපොරොත්තුවෙන් හිටියා . අද දහවල් 2ට මට මුහුනදෙන්න තියන වෙන්ව යාමක් අද වැස්සොත් සතියකින් කල්දාන්න මම හිතාගෙන උන්නා .. මොකද මම ඒ වෙන්වීමට තවම සූදානම් නෑ ..

මොකක්ද ඒ වෙන්වීම...?

අද තමයි මම උගන්වන පන්තියක අවසන් පාඩම යෙදිලා තිබුනු දවස . අදින් පසු ආයේ කවදාකවත් ඒ ලමයි කන්ඩායම මට එක තැනකදී දකින්න ලැබෙන්නේ නෑ..

වැස්ස එයාට පුලුවන් විදිහට එයාගේ සහය මට ලබලා දුන්නා ..ඒත් කුඩ අරගෙන එක් එක් ලමයා ඇවිදින් පන්තියේ වාඩි උනා .වෙනදා එන ළමයි සියලුදෙනාම අදත් අඩු නැතිව ආවා .වැස්සත් ,මමත් පැරදුනා .

අද මම මේ ළමයින්ට අවසන් පාඩම නේද කරන්න යන්නේ ? ඒ බව මතක්වෙනකොට හිතේ දුක පිටාරගලනවා. වචන උගුරේ හිරවෙනවා . ඒත් මම කවදාහරි මේකට මුහුනදෙන්න ඕන . ඒක නිසා මම මගේ හිත බොරුවට සනසවාගෙන හෙමිහිට ඒ පන්තියට ඇතුළු උනා .

වෙනදා කෙලින්ම පාඩමට යන මම අද මුලු පන්ති කාමරය පුරාම ඉඳගෙනහිටපු ඒ සුපුරුදු ළමයි කන්ඩායම දිහා එක වරක් බැලුවා ..වෙනදා මට විහිලු කරන ඒ හිනාවෙන මූනු අද අඳුරුයි . ඒ අඳුරෙන් පිරුනු මූනු අතරේ . හොඳටම දුකින් පිරුනු එක මූනක් මම දැක්කා . පස්වෙනි පේලියේ කෙලවරේම අසුනේ ඉඳගෙන අහක බලාගෙන කල්පනා කරන මගේ පුංචි ආදරවන්තිය.! මගේම කෙල්ලටත් මම උගන්වන අවසාන දිනය අද !

අපි දෙන්නගේ ආදරය පටන්ගත්ත තැන . එයාගේ පුංචි ලස්සන ඇස්දෙක මම මුලින්ම දැක්ක තැන.ඒ සේරම සිදු උනේ මේ පන්තිකාමරය ඇතුලේ. මම මේ ලියන මොහොත වෙනකොට මේ සේරම මතකයන් අතීතයට එකතුවෙලා ඉවරයි . මේ ළමයි හැමෝම තවම 10 වසරට පයතියන්න සූදානමින් ඉන්න ලමයි ..මේතරම් පුංචි ළමයි කන්ඩායමකට මම උගන්වපු පලවෙනි වතාව .

ටිකෙන් ටික තත්පරෙන් තත්පරේ වෙලාව ගෙවිලා ගියා. පොතට නැමිලා මෙතෙක් වේලා ලියමින් හිටපු ළමයි එක එක්කෙනා ඔලුව උස්සන්න ගත්තා …. හමු වීමක් නම් වෙන්වීමකුත් ඒ ලඟම තියනවා ..!

ඉතිං ඔන්න මම එක්තරා ආදරනීය හමුවීමකට නැවතීමේ තිත තියන්න සූදානම් උනා …

"ඉතිං මාස හයක් ඔයාල අපිත් එක්ක හිටියා . අපි අතින් ඔයාලට මොනවාහරි හිත් රිදීමක් උනානම් අපට සමාවෙන්න" 

"ඔයාලා හැමෝගෙම නම් මට මතක නැති උනත් .මට ඔයාලගේ මූනු සේරම මට හොඳට මතකයි "

ඔයාල හැමෝටම ජයවේවා !!

ඒ මම අවසානෙටම කියපු වචන කීපයක්.......

ඉතිං ඒක ඉවරයි ..!!

මේසේ උඩ විසිරිලා තිබුන මගේ Note ටික එකතු කරං මම පන්තියෙන් එලියට යන්න සූදානම් උනා. ළමයි එකා දෙන්නා නැගිටින සද්දේ මට ඇහුනා . වෙනදා දොරෙන් පොරකාගෙන එලියට යන ඒ පොඩි ළමයි . අද එක පේලියට මගේ ලඟට එන්න ගත්තා ...

මුලින්ම මට හිතාගන්න බැරි උනා ඇයි එයාල මගේ ලඟට එන්නේ කියලා ..පෝලිමේ මුලින්ම හිටපු ළමයා . මගේ ඉදිරියේ දනගහලා මට වැන්ඳම තමයි මට හේතුව වැටහුනේ . මම මොනවා කරන්නද කියලා මට මොහොතකට හිතාගන්න බැරි උනා . හිතේ පිරිච්ච දුක තව තවත් වැඩි උනා …

පෝලිමට ආපු ළමයි අතරේ හිටපු මගේ ආදරවන්තියත් හෙමීට මගේ ලඟට ආවා .. එයත් මට වඳිනකොට .මගේ හිතේ පිරිච්ච දුක උපරිමේටම ලංඋනා . එයා මට වැඳලා නැගිටිනකොට ඒ ලස්සන ඇහැකින් වැටිච්ච කඳුළු බිංදුවක් මගේ දකුනු කකුලේ සපත්තුව උඩට වැටුනා ..! පන්ති කාමරේ සුදුපාට ලයිට් එලිය ඒ කඳුළු බිංදුවට වැටිලා රිදීපාටින් දිලිසුනා !.. කෙල්ලෙකුගේ අවංක ආදරයක පාට ඒ කඳුළු බිංදුවෙන් මම දැක්කා පලවෙනි වතාවට..

ඒ කඳුළු බිංදුව බිමට හෙලපු ඒ ඇස්දෙක . එක තත්පරේකට මගේ ඇස්දෙකත් එක්ක ගැටුනා . කඳුළු පුරවගත්ත ඒ ඇස්දෙක මගෙන් අහන ප්‍රශ්නය මට තේරුනා..

" දැන් ඉතින් අපි ආයේ කොහොමද හම්බවෙන්නේ ? "

මගේ ඇස්දෙක එයාට දීපු පිළිතුර උනේ … "මම දන්නේ නෑ ..!”

ඇත්තටම ආයේ කොහොම අපි හමුවෙන්නද ?

මම තාම හිතනවා ….....................

දැන් පොඩ්ඩක් දුකයි ..දුකට තිත තියන්න නම් මත් වෙන්නම වෙනවා ..

සඳරු //