යකඩ බජාර් එකේ ලවු ස්ටෝරිය . අවසාන කොටස !

        

පලමු කොටස

දෙවැනි කොටස

ඉතින් ඔන්න මම "යකඩ බජාර් එකේ ලවු ස්ටෝරිය" අවසාන කරන්නයි හදන්නේ.. මේක එක කොටසින් ලියලා ඉවර කරන්න බැරි නිසා තමයි කොටස් කීපයකට කඩලා හෙමීට මගේ බ්ලොග් එකේ පළකළේ . අද අවසාන කොටස ….අවසාන කොටස ලියන්න පමා උණේ මේක ලියනවද , නැද්ද කියලා මම හුගක් හිතපු නිසා. .අන්තිමට තීරණයක් ගත්තා . …...මම මේක ලියනවා

මම තීරණයක් ගන්න කලින් කවමදාකවත් වැඩිය ඒ ගැන හිතන්නේ මතන්නේ නෑ .ඔහේ තීරණය කරනවා . මම හිතන්නේ මට ඒ හින්දා ජීවිතයේ ගොඩක් තැන් වලදී වරදින්න ඇති .ඉතින් එදත් මම . මම මගේ හොඳම යාළුවා වෙනුවෙන් ඉක්මන් තීරණයක් ගත්තා .

   මගේ උදවු ලැබීමත් එක්කම අරවින්දගෙයි සමන්තිගෙයි ආදර කතාව කලින් වගේම හොරෙන් හොරෙන් වගේම ගොඩක් සුන්දරව ගලාගෙන ගියා . මම අද මේ යන එන පාරේ හැම ගහක් ගලක්ම හැම බිම් අඟලක්ම ඒ අයගේ ආදරේට සාක්‍ෂි දරාවි . මම මගේ යාළුවට උදවු කරලා ගොඩක් සතුටු උණා . හිතේ කොනක පොඩි බයකුත් නොතිබ්බාම නෙවේ . ඒත් මම මගේ යාළුවා එක්ක හිටියා .

වෙනදා සතියකට වතාවක් දෙකක් හම්බවෙන අරවින්දයි සමන්තියි මම හින්දා ඒ හමුවෙන වාර ගණන වැඩි කර ගත්තා . ඒ දෙන්නාට ඇවිදින්නම මවාපු කැලෑ පාරවල් අපේ ගමේ ඕනතරම් තියනවා . ඉතින් මම ඉස්සරහින් යනවා . ඒදෙන්නා පිටිපස්සෙන් එනවා . උං දෙන්නගේ මෝඩ කතා හිටපු ගමන් මගේ කන්වලටත් ඇහෙනවා . ඒ වෙලාවට මට හිනා යන්නේ මටත් නොදැනීමයි .. ඔය විදිහට කාලයක් ගෙවිලා ගියා …..

දවසක්දා මට ගෙවල් ළඟ පොඩි කොල්ලෙක් මාව හම්බවෙන්න ආවා .

"සඳරු අයියේ ! උඹ පරිස්සම් වෙයං උඹටයි අරවින්දයටයි ළඟදීම එළ පෝරියල් එකක් සෙට් වෙන්න යන්නේ" …

උඹ කොහොමෙයි ඒක දන්නේ ?

"අපේ බදාදා ගණිත පන්තියට එනවා යකඩ බජාර් එකේ අපේ වයසේ පොරක් අර මලිත් කියන්නේ අන්න ඌ ඌ තමයි මට කිවුවේ" .

හිතින් වගේම තව තැනකින් හිනහ වෙලා මම ඒක අමතක කරලා දැම්මා . ඇත්තටම මම ඒ කාලේ හරිම මෝඩයෙක් . මම තරම් හයි කාරයෙක් තවත් නෑ කියලමයි මම හිතා ගෙන හිටියේ .ඒ දවස් වල වලියකට යන්නේ ගුටිකන්න නෙවේ මැරෙන්න උණත් බලාගෙන ..

වෙනදා වගේම තවත් එක දවසක් මම අරවින්දව හම්බවෙන්න පුරුදු විදිහටම උගේ ගේ ගාවට ගියා . ඌ හයිලෑන්ඩර් .බලනවා !

අරේ ! අද යන්නේ නැද්ද කෑල්ල හම්බවෙන්න …?

අද මට බෑ වගේ බං ..

ඒ මොකද බං ?

හැමදාම යන්නත් හොඳනෑ නේ . අද උඹත් ආපු එකේ අපි කාටුන් එක බලමු . …...
එදා අරවින්ද එයාගේ කෙල්ලව හම්බවෙන්න යන්න අදිමදි කරපු හේතුව මට හිතාගන්න බැරි උණා .මම ඒ තරම් ඒ ගැන හිතුවේ නෑ. මමත් හවස් වෙලා ගෙදර ගියා ….

අනිත් පහුවෙනිදා උදේ. අවුවට කර වෙලා තිබුණු අපේ ගමට පොද වැස්සක් වැටුණා . එදා ඉස්කෝලේ ගිය ගමන් උදේ රැස්වීමේදී කියවුණා . උසස් පෙළ 12 /13 වසර වල හැම ළමයෙක්ම කණ්ඩායම් වලට බෙදිලා ටවුන් එකේ ඇවිදලා . දිරා නොයන පොලිතින් වගේ දේවල් . පුළුවන් තරම් මලු වලට එකතු කරගෙන එන්න කියලා . අපිත් එක්ක ගුරුවරුත් මේ ගමනට සහාභාගී උණා ..අපි කට්ටියම ගේට්ටුවෙන් පිටවෙනකොටම අරවින්ද හෙමීට මගේ ළඟට ආවා .

මචං සමන්ති අතන අහවල් හන්දියේ ඉන්නවා කිවුවා ඒකිට මේක දෙන්නත් ඕන .

.මොනාද බං මේ ?

පොත් වගයක් බං

ඉතිං මගේ මොකෝ ? ගිහිල්ලා දියං .

ඉතින් අපි ඔන ඔය විදිහට පාරේ තිබිච්ච පොලිතින් එකතු කරමින් අර සමන්ති ඉන්න හන්දිය ළඟටම ආවා . මගේ කණ්ඩායමේ හිටියේ මමයි අරවින්දයි . .ප්‍රශානියි .චාමිකායි කියලා කෙල්ලෝ දෙන්නෙකුයි .විතරයි . අපේ ප්‍රායෝගික තාක්‍ෂණය භාරව ඉන්න සර් එයත් අපි එක්ක ආවා.

අපි . ඔය කියන හන්දිය ළඟට එනකොටම ප්‍රශානි මට ඇඟිල්ලෙන් ඇනලා යමක් පෙන්නුවා . හි හි .. සමන්ති ඉන්නවා ටිකක් එහා ගහක් යටට වෙලා . එයා තවම අපිව දැකලා නෑ …. මේ අතරේ අරවින්ද මගේ ළඟට කිට්ටු උණා .

"මචං මේක ගිහිල්ලා දීලා වරෙන්කෝ …"

"ඇයි උඹට බැරිද මම සර් කාරයව ෂේප් කරන්නම් මෙතන මොකෙක්වත් නෑ නේ උඹම දීලා වරෙං" මම කිව්වා .

"අනේ බං උඹ ගිහින් දීලා වරෙංකෝ ….!!

"කෙල්ලෝ දෙන්නත් ඉඳන් කියනවා "අනේ සඳරු ඔන්න ඕක ගිහින් දෙන්න … ගිහින් දෙන්න "

කෝ දියං ඔන්න ඕක .

මම ඒ පොත් මල්ලත් අරගෙන ඒ පැත්තට ගියා . අරවින්ද සර්ව එක්කරගෙන ටිකක් ඉස්සරහට ගියා .. මමත් වැලි පාර දිගේ සමන්ති ඉන්න ගහ ගාවට ගියා . නිල් පාට කුඩයක් අතේ තියාගෙන සමන්ති බිම බලාගෙන හිටියා . වෙනදා අඳින ඉස්කෝලේ සුදු ගවුම වෙනුවට . මල් වැටිව්ව ගවුමක් එයා ඇඳගෙන හිටියා . සමන්ති එදා වෙනදාට වඩා ලස්සනයි . "ගල් අඟුරු පතල් වල තමයි දියමන්තිත් හැදෙන්නේ" . මම මටම කියාගත්තා . මම හෙමීට සමන්ති ළඟට ගියා .. එයා මගේ දිහා ඔළුව උස්සලා බලලා මල් හිනාවකින් මට සග්‍රහ කලා ….
සඳරු ! කෝ බං අරවින්ද ? .

අන්න හන්දියේ ඉන්නවා මම ආවේ මෙන්න මේක දීලා යන්න . අරවින්ද තමයි දෙන්න කීවේ ! එහෙනම් මම ගිහිල්ලා එන්නම් සමන්ති. ‍

මම ආපහු යන්න හැරුණා . එතකොටම මම දැක්කා කීපදෙනෙක් මගේ දිහාවට එන හැටි . එතන හතර දෙනෙක් හිටියා . සමන්තිත් ඒ අයව දැක්කා ...එයාගේ අතින් කුඩෙයි පොත් මල්ලයි අත ඇරුණා .මම දැනගත්තා මම අතේ මාට්ටු උණ විත්තිය . පැනලා දුවන්නනම් මට හිතුණේ නෑ . දිවුවට වැඩකුත් නෑ උං මට වඩා හයියෙන් දුවලා එන්න පුළුවන් එවුං.

ඒත් එක්කම තව පැත්තකින් තව කීපදෙනෙක් එනවා මම දැක්කා . වැඩේ හරි මම මුලු යකඩ බජාර් එකටම මාට්ටු . ඇත්තම කියන්නම් මට පුදුම බයක් දැනුණා . මාව බේරගන්න දැන් සර් එක්ක අරවින්ද දුවගෙන එයි කියලා මම කීප වතාවක්ම පාර දිහා බැලුවා . ඒත් කවුරුවත් ආවේ නෑ . මම උංගේ අතටම අහු උණා ! මෙතන ඉන්න ගෑණුයි පිරිමියි ගාන 15 විතර ඇති ඒ සේරමත් එක්ක තනි මම මොනවා කරන්නද ? …..

උඹ නේද යකෝ සමන්තිගේ පස්සෙන් ඉඳන් සෙවල පෙරන එකා !

එකෙක් මගෙන් ඇහුවා .

ඔය වයසෙදී තමන්ව මැරුවත් තමන්ගේ යාළුවෙක්ව පාවලා දෙන්න හිතෙන්නේ නෑ.. මම කිසිම දෙයක් නොකියා හිටියා .

ඉදිරියටම ආපු එකෙක් මගේ බෙල්ලෙන් අල්ලලා මාව එතන තිබුණු ලොකු ගහට තියලා තද කරගත්තා . මගේ තාත්තා මැරෙන්න ටික කාලෙකට කලින් මට කියපු එක වචනයක් අදටත් මට මතකයි .

"පුතා උඹට කවුරුහරි ගැහුවොත් ගහපං . අඩෝ කීවොත් මොකෝ අඩෝ අහපං . දෙවනි වෙන්න එපා කාටවත්" ! .

තාත්ත ඉස්සර දවසක ඒ කියපු කතාව මගේ හිතේ නොමැකෙන්නම ලියවිලා තියනවා අදටත් . මගේ බෙල්ලෙන් අල්ලගෙන හිටපු එකාගේ මූණට මම මගේ දකුණු අතින් වේගවත් පාරක් දුන්නා මලත් කමක් නෑ කියලා හිතාගෙන . ඒ තමයි මම යකඩ බජාර් එකේ එකෙකුට ගහපු අවසාන වතාව . උං සේරම එකතු වෙලා මාව බිම දාගෙන අත් වලිනුයි පයිනුයි හැම එකකින්ම මට ගහන්න උණා . එක පාරක් මට හුස්ම ගන්නත් අමාරු උණා . මගේ ඇස්වලට විසිවෙච්ච වැලියි මඩයි නිසා ඇස් තද කරලා වහගෙන හිටපු මට . කවුදෝ කෙල්ලෙක් අඬනවා ඇහුණා . ඒත් එක්කම මට වදින පාරවල් එකින් එක අඩු උණා . මම හිතුවේ ඒ අඬන්නේ සමන්ති කියලා ….. මම අමාරුවෙන් ඇස් ඇරලා බලනකොට මම දැක්කේ මගේ ළඟ බිම වාඩිවෙලා මාව අල්ලගෙන මට ගහන්න නොදී අඬන .ප්‍රසානිවයි චාමිකාවයි දෙන්නව.. කෙල්ලෝ දෙන්නා කෑ ගහලා අඬන නිසා ඒ සද්දෙට . මට ගහපු උං පැත්තකට උනා . උන් හෙමීට යන්න ගියා .

මේ කෙල්ලෝ දෙන්න නිසා මම එදා යන්තමට බේරුණා . අරවින්දවත් අපේ සර්වත් ඒ දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්වත් මම දැක්කේ නෑ .

 සර් නම් ත්‍රීවිල් එකක නැගලා පොලීසියට ගියා . අරවින්ද කොහේ ගියාද මන්දා ?

මට චාමිකා එහෙම කිවුවා .ඒත් ප්‍රශානි තවම ඉකි ගගහා අඬනවා . ඒකි හොඳටම බය වෙලා . මම ඇත්තම කියන්නම් මේ මම වෙනුවෙන් අඬන ප්‍රශානි පන්තියේ ඉන්න කළුම කලු කෙල්ල . මම මේකිත් එක්ක වැඩිය කතා බහ කරලත් නෑ ඒත් මේකි අද මං වෙනුවෙන් අඬනවා . ඒත් මගේ සහෝදරයා වගේ හිටපු අරවින්ද මාව මග ඇරලා ගියා . මට පුදුම දුකක් දැනුණා . නැගිට ගන්න අමාරු නිසාම මම එතන වාඩි වෙලා හිටියා . අන්තිමට අපේ ඉස්කෝලෙන් ගුරුවරු ඇවිල්ලා මට බනිණ ගමන් මගේ තුවාල වලට බෙහෙත් දාන්න ඩිස්පෙන්සරියට එක්කං ගියා .

.මට දවස් කීපයක් ඉස්කෝලේ යන්න බැරිව ගෙදර තපින්න සිදු උණා. මාව බලන්න මගේ යාළුවෝ ගොඩ දෙනෙක් ආවා ඒත් මගේ යාළුවා අරවින්ද මට කොහොමද බලන්න නිකම් වත් අපේ ගෙවල් පැත්තේ ආවේ නෑ . ඒ අතරේ මම දැනගත්තා ඉස්කෝලේ ගුරු නේවාසිකාගාරයේ නවත්තලා තිබුණු . සර් කෙනෙකුගේ වෑන් එකකට කවුදෝ මිනිස්සු වගයක් ගිනි තියලා කියලා.....ඔවු ඒ යකඩ බජාර් එකේ උං .

දවස් කීපයකට පස්සේ මට සනීප වෙලා ආයෙමත් මම පුරුදු විදිහටම ඉස්කෝලෙට ආවා.. මට හොඳට මතකයි එදා සඳුඳා දවසක් . මම ඉස්කෝලෙට ගිය ගමන්ම මට ප්‍රින්සිපල් සර්ගේ ඔෆිස් එකට එන්න කියලා පණිවිඩයක් ලැබුණා . මමත් දෙගිඩියාවෙන් එතනට ගියා .මගේ ඉස්කෝලෙට මම තවමත් ආදරෙයි ඒක නිසා වෙච්ච දේ මම කෙටියෙන් කියන්නම් . මොකද කවුරුවත් මගේ ඉස්කෝලෙට බණිනවට මම කැමති නෑ

විදුහල්පති තුමා මට කීවේ එකම එක දෙයයි .

"තමුසෙව තව දුරත් මේ ඉස්කෝලේ තියාගන්න වටින්නේ නෑ . තමුසෙව හදන්නත් බෑ . මම තමුසෙව අස් කරනවා …..තමුසේ ඕන ඉස්කෝලෙකට යනවා. මෙහේ එන්න එපා ! මම තමුන්ගේ ගෙදරටත් පණිවිඩේ යැවුවා"

"ඒ මොකද සර් ඇයි මාව අස් කරන්නේ ?". 

මම කීප විටක්ම ඇහුවා .. ඒත් මේ හැමදේකට මුල මම කියලා අරවින්ද පාපොච්චරනයක් කලාය කියලා මම පස්සේ දැනගත්තා .මම මගේ පැත්තෙන් කතාව කියලා මගේ නිදොස් බව ඔප්පු කරන්න ගොඩක් උත්සහ කලා ඒත් …..... වැඩක් නෑ

කෙල්ලෙක් වගේ කෑගහලා අඬන කෙනෙක් නෙවෙයි මම . ඒත් පන්තියේ තියපු බෑක් එක ගෙන්න යනකොට මගේ ඇස්වල කඳුළු පිරිලා තිබුණා කියලා පහුගිය දවසක මට මගේ යාළුවෙක් කිවුවා .ඒ පන්තියේ මුල්ලක හිටපු අරවින්ද . ගෑනියෙක් වගේ අහක බලාගෙන හිටියා . "මම මේ හැම මගුලක්ම කරගත්තේ මූ හින්දා නේද ?”. මට අනේක වාරයක් හිතෙන්න ඇති . එදා මම මගේ යාළුවෝ ඔක්කෝටම සමු දීලා මගේ පන්තියෙන් මගේ ඉස්කෝලෙන් එළියට බැහැලා යන්න ගියා .

ඔන්න ඔහොමයි ගඟක් වගේ ගලාපු මගේ ජීවිතය වෙනස් උණේ .! එදා මගෙත් එක්ක පිස්සු කෙලපු කොල්ලගෙන් කෙල්ලන්ගෙන් වැඩි දෙනෙක් අද මගේ ගමේ නෑ .කොහොම හරි අරවින්ද කැම්පස් තේරුණා . සමන්තිට මොනවා උනාද මන්දා ? . අවුරුදු ගානකින් මම එයාව ඇහැටවත් දැක්කේ නෑ . මම විතරක් කාලකණ්ණියෙක් උණා . … කොහොමහරි මම උසස් පෙළ විභාගයට පෞද්ගලික අයදුම් කරුවෙක් විදිහට මුහුණ දුන්නා . මම හොඳ රිසල්ට් එකක් දාගත්තා ඒත් කැම්පස් යන්න තියා ඒ අහලකටවත් යන්න තරම් හොඳ රිසල්ට් එකක් නම් මට දාගන්න බැරි උණා . මම මටම වල කපා ගත්තා …..ඇත්තටම අදටත් මම අරවින්දට වෛර කරනවා …..

අපේ ජීවිතේදී අපි ගන්න තීරණ උඩ තමයි අපේ ජීවිතේ රැඳිලා තියෙන්නේ . අපි ගත්ත තීරණයක් අපිට ආයේ කවම දාකවත් වෙනස් කරන්න බෑ . ඒ වගේම අපිට අපේ දෛවය වෙනස් කරන්නත් බෑ ! මේක මට වෙන්න තිබුණු දෙයක් ඒක කාටවත් වළක්වන්න බෑ එහෙම හිතලා මම සැනසෙනවා !

හැබැයි අදටත් මගේ ඉස්කෝලේ ජීවිතය මතක් වෙනකොට ඇස්වලින් කඳුළු නොහළා මගේ හිතින් මම හොඳටම අඬනවා

සඳරු //

 .........................................................................................................................................................
බ්ලොග් ගඩොල් අඩවියේ Rss feed එක නිසි පරිදි යාවත්කාලීන නොවන නිසා බැක් ටු හොස්ටල් - කැස්බස් ඉක්බාල් 2  ලිපිය ඔබට මග හැරුනාද ?