බයික්කෙ නැතුව මට ජීවත් වෙන්න බැරී !

හවස පහට දවසේ වැඩ නිමා කොට
බස් නැවතුමට ආවෙමි අඩියට දෙකට
පැය හතරක්ම නැවතුමෙ වේලුණු කලට
කරුණක් සිහිව ඉනුවයි කඳුළක් නෙතට

මසකට පෙරදි මම නෑ බස් වල ඇද්දේ
බයික්කෙ නැගීලයි මම ගම වට පැද්දේ
වැඩි වුණ නිසා ටික ටික ජීවන යුද්දේ
බයික්කෙ විකිණුවේ සෝ සුසුමන් මැද්දේ

එදවස සුන්දරයි මට දැන් සිහි වෙනවා
බයික්කෙ නිසා මම කොතනත් එක වෙනවා
පාරේ යනෙන කෙල්ලන් මට ඇහැ දෙනවා
පයින් යනෙන අද ලොව මට හිනැහෙනවා

 
කිරිකැටි කෙල්ලො ඉස්කූටර පැද යද්දී
චූටි කොල්ලො මදුරුවො එළවං එද්දී
සීයල ආච්චිල හොන්ඩා ගෙනියද්දී
ගාටන්නෙමි ඉතින් මම දෙපයට දුක් දී

පෙට්‍රල් දැනේ කවදත් නැහැයට සුවඳ
ඇන්ජිමෙ හඬින් පිබිදුණි මගෙ සිත නිඹඳ
නොකියා සිටින්නේ කෙලෙසඳ මෙය සඹඳ
බයික්කෙ නුඹ කලා නිරතුරු මා ඔකඳ

ජීවන ගමනෙ හත් අවුරුද්දක් රිසිසේ
පැදගෙන ගියෙමු අපි මල් මාවත් ඔස්සේ
නුඹ නැති නිසා තෙරපුණු විට බස් අස්සේ
සිද්ඬාලේපේ පිහිටයි මට රෑ තිස්සේ

සුදු ඉරි අයියලා මගදිග රැක වුන්නත්
ගෝනි ගණං දඩ කොළ දෑතට දුන්නත්
ඉන්ධන වලට මගෙ මුලු පඩියම හිඳුනත්
එපා නොවිය නුඹ නම් මට කිසි දිනෙකත්

කලකට කලින් නෑ මට කෙල්ලක් වුන්නේ
බයික්කෙ නුඹයි මගෙ හිත සතුටක් දුන්නේ
නුඹ නැති මෙදින මට කෙළි පොඩ්ඩක් ඉන්නේ
ඒකිත් එක්ක මම පයිනුයි ගාටන්නේ

පාපුවරුවේ හැමදා එල්ලෙන්න බැරී
බසයේ ගියොත් රතු ඉර වළකන්න බැරී
බොසා බනින විට නොහඬා ඉන්න බැරී
බයික්කෙ නැතුව මට ජීවත් වෙන්න බැරී

මේ සිතිවිල්ල කවියක් පමණයි සබඳ
හිඟා නොකමි මම අත පය නැති වුවද
පැනයක් අසන්නෙමි පිළිතුරු දෙනවාද
රෝද නොමැති බ්ලොග් කරු මම විතරමද 

 

Image  - http://www.123rf.com/photo_8085156_man-riding-his-motocross-bike-with-paint-detaching-all-over-his-bike-and-body.html