කක්කුස්සියේ ඉපිද බස් නැවතුම්පළෙන් අවසන් ගමන් ගිය මගේ පළමු පෙම් පත

මම නවය වසර පන්තියේ ඉගන ගන්න කාලේ .ඒ පන්තියටම හිටපු සීදේවි පෙනුමක් තිබුණු එකම කෙල්ල තමයි උංගි . පන්තියේ හිටපු කෙල්ල්ලෝ බොහෝම දෙනෙකුගේ සරීර කූඩු නිකම් ලබ්බට කෝටු ගැහුවා වාගේ අවලක්‍ෂණ වුණත් . උංගිට නම් බෝම හැඩ රූ සපුවක් තිබුණා .හරියටම ඉදිච්චි දෙළුම් ගෙඩියක් වගේ.උංගි ගේ මූණ රෝසපාටයි, ඇඟ සුදුම සුදු පාටයි . ගිනි කූටක අවුව වැටෙන අපේ ගම් පළාතේ ඒ වගේ කෙල්ලක් කොහොම ඉපදුණාද මන්දා ? . කතා දෙකක් නෑ එහෙම කෙල්ලක් මුලු ඉස්කෝලෙටම හිටියේ නෑ .

පන්තියේ හිටපු හැම කොල්ලම උංගිට ලයින් දාන බව මම දැනගෙන හිටියා . අපේ පන්තියේ විතරක් නෙවේ අහල පහළ පන්ති වල කොල්ලෝ පවා ඒ දවස් වල අපේ පන්තිය පැත්තේ කැරකි කැරකි හිටියේ උංගිව බලලා යන්තම් හරි හදවත සනසා ගන්න වෙන්නැති . වයසේ වැරැද්ද !

උංගි ගොඩාක් ආඩම්බරයි . උංගිගේ වටේ පෙරේත කපුටෝ වගේ කොල්ලෝ කැරකැවෙන බව උංගිත් දැනං ඉන්න ඇති . අනිත් කෙල්ලෝ ඉඳලා හිටලා පන්තියේ පිරිමි ළමයි එක්ක කතා බහ කළත් . පොත් පත් හුවමාරු කරගත්තත් උංගි නෙවේ ඒවට ගියේ . වලව්වුව කුමාරිහාමි කෙනෙක් වගේ ඒකි හැමදාමත් අපිට ගස්සමින් පොළවට අඟල් කීපයක් උඩින් හැමදාමත් ගමන් කරමින් හිටියා . හැබැයි ඒ ගැස්සිල්ලට, ඒ ගමනට පන්තියේ හිටපු කොල්ලෝ හැම එකාම පණ ඇරල ආසාවෙනුයි හිටියේ .

ඔය කියන කාලේ තමයි අපේ හැඟීම් කල එළි බහින්න පටන්ගෙන තිබුණු කාලේ . කෙල්ලෙක් ඇඟේ ගෑවුණොත් “චික් විතරක්”කියපු ඒ පොඩි කාලේ අපෙන් දුරස් වෙලා ගිහින් කෙල්ලෙක් ඇඟේ යන්තම් ගෑවුණත් සතියක් දෙකක් ඒ ගෑවුන තැන සෝදන් නැතුව ඉන්න තරමට අපි වෙනස් වෙලා තිබුණා . මදකිපෙන කාලෙට සද්දන්ත අලි ඇත්තු පවා වෙනස් වෙන එකේ නවය වසරේ පොඩි කොල්ලෝ වෙච්ච අපි සම්පූර්ණයෙන්ම පාලනයෙන් තොර වුණු එකේ අරුමයක් නෑ !

නවය වසරේදී අපේ ඉස්කෝලෙන් දීපු අච්චු පොත් අතරේ අපි කැමතිම එක පොතක් තිබුණා . ඒ තමයි සෞඛ්‍ය පොත . පොතක් පතක් නිකමටවත් කියවන්න අකමැති කොල්ලෝ පවා මහ රෑ ඇහැරගෙන සෞඛ්‍ය පොත කට පාඩම් කරන්න ගත්තා.අපි කාටත් හොරා සෞඛ්‍ය පොත අපේ ජීවන අත් පොත බවට පත් වෙලා තිබුණා . ඒ විතරක් නෙවෙයි අපි හැමෝම ඔය කියන කාලේ වෙනකොට දෑත අත වෙහෙසලා වැඩ කරන්නත් ඉගන ගනිමින් හිටියා . ඔය නව යවුවනේද මොකද්ද කියනවා නේ !

උංඟි අපි දිහෑ එක බැල්මක් හෙලුවොත් ඒ දවස් වල අපිට සතියකම කන්න බොන්න ඕන නෑ . එක හිනා පොදක් දුන්නොත් ? එහෙම වුණොත් නම් මලත් සැපයි කියලා අපිට ඒ වෙනකොට හිතිලා තිබුණා . ඒත් වටිනා කියන දේවල් ලබා ගන්න එක ඒ තරම් ලේසි නෑ . උංගි ගේ ආදරේ දිනාගන්න එවකට එකොළහ වසරේ ලොකු පන්තියක හිටපු රංකැටි අයියා සමත් වෙලා තිබුණා .

රංකැටි කියන ආදර නාමයෙන් හඳුන්වාපු අපිට වඩා වසර තුනක් වැඩිමහල් වෙච්ච ඒ අයියා . මුලු ඉස්කෝලෙම ජනප්‍රිය කෙනෙක් . ඉස්කෝලේ අරින වෙලාවට, ඉන්ටර්වල් එකට සහ පීරියඩ් එකක් අවසන් වෙනකොට බෙල් එක ගහන්න පැවරිලා තිබුණේ රංකැටි අයියට . ඉතින් ඌ මුලු ඉස්කෝලෙම ජනප්‍රිය තරුවක් බවට පත් වුණා . ඇත්තටම කීවොත් ඒ කාලේදී කොල්ලෙකුට ඉස්කෝලේ බෙල් එක ගහන්න වරම් ලැබෙනවා කියන්නේ හරියට රජ වුණා හා සමානයි . ඉතින් රංකැටිගේ පෙම්වතිය වෙන්න පොඩි පන්තිවල කෙල්ලෝ පවා පෝලිම් හැදිලා හිටියා. ඒ පෝලිමේ ඉදිරියටම ගිහින් රංකැටි එක්ක හාද වෙන්න වාසනාව ගත්තෙ අපේ පන්තියේ උංගි !

අපේම ඉඩමේ පිපුණු මලක් අල්ලපු වත්තේ එකා ඇවිත් කඩාගෙන යද්දී අපිට දැනෙන හැඟීම කොහොමද ? අපි හැමෝම කාලයක් පුදුම විදිහට දුක් වුණා . අන්තිමේදී පන්තියේ කොල්ලෝ හැමෝම උංගි ගැන හීන දකින එක නතර කළා . ඒකි ගැන හොරෙන් හොරෙන් කතා වෙන එකත් නතර කළා . මම හිතන විදිහට හැම කොල්ලෙක්ම එහෙම කරන්න තිබුණු එකම හේතුව තමයි . අපට වඩා දෙවසරක් වයසින් වැඩිමල් වෙච්ච කොල්ලෙක් එක්ක හැප්පෙන්න තිබුණු බය .

කවුරු උංගි ගැන හීන දකින එක නැවැත්තුවත් එකම එක කොල්ලෙක් ඒකි ගැන හීන දකින එක නතර කරලා තිබුණේ නෑ . ඒ කොල්ලා තමයි මම . පොඩි කාලේ කෙල්ලක් දැක්කාම හිතට එන්නේ , දැනෙන්නේ ආදරේ නම් නෙවෙයි. ඒකට කියන්නේ කෑදරේ ! ඉතින් ඒ වෙනකොට පොඩි එකා වෙච්ච මටත් උංගි ගැන හිතට වද දුන්නේ කෑදරේ වෙන්නැති .උදේ ඇහැරුනු මොහොතේ සිට ආයෙමත් රෑට නිදාගන්න යන මොහොත දක්වාම මගේ හිතේ උංගි ගැන නානාප්‍රකාර සිතිවිලි ඇඳෙන්න වුණා . උංගි එක්ක කතා බහ කරන්න, ඒකිගේ අතින් අල්ලං ගමේ පාරවල් දිගේ ඇවිදින්න, හින්දි චිත්‍රපටි වල නළුවෝ වගේ කෙල්ලව බදාගෙන කොළ ගොඩක රෝල් වෙලා යන්න .ඒවා තමයි මගේ හිතේ ඇඳුණු හීන .සමහර විට ඒක විකාරයි . සමහර විට ඒක සාමාන්‍ය දෙයක් වෙන්නැති .

ඒ දවස් වල මම ඒ තරම් පිළිවෙළකට ඇන්ඳ පැළැන්ඳ කෙනෙක් නම් නෙවේ . ආවට ගියාට ඇඳුමක් කැඩුමක් ඇඟේ දවටගෙන. බාටා සෙරෙප්පු කටු දෙකකුත් දාගෙන යන්නං වාලේ ඉස්කෝලේ ගියපු එකෙක් තමයි මම . ඉතින් උංගි මගෙත් එක්ක ඉස්කෝලේ කාලෙටම කතාබහ කරලා තිබුණේ වචන විස්සකටත් අඩුවෙන් . එහෙවු එකේ උංගිව යාළු කරගන්න එක මට ලොකුම ලොකු අභියෝගයක් වුණා .

හිත පිරෙන්නම උංගිට කැමැත්තෙන් හිටියත් මගේ හිතේ තිබුණු හැඟීම මට එළියට දාන්න විදිහක් තිබුණේ නෑ . මට දැනෙන දේවල් මට හිතෙන දේවල් කියන්න මට ඒ දවස් වල හරිහමං මිතුරෙක්වත් හිටියේ නෑ . මම ඉස්සර මගේ හිතේ තියන දේවල් වැඩිය එළියට පිට කරන කෙනෙක් නම් නෙවෙයි . ඒක නිසා මම හැම දෙයක්ම සැලසුම් කරේ තනියම .

ඉර අවරට ගිහිං තිබුණු එකමත් එක දවසක හැන්දෑවේ මම ගෙදර ඉස්සරහා පිලේ ගැට්ට උඩින් වාඩි වෙලා උංගි ගැන හිතමින් උන්නා . ඔන්න ඔය වෙලාවේ තමයි ඒ කාලකණ්ණි අදහස මගේ හිත ඇතුළට පාවෙලා ආවේ . හිතලා හිතලා හෙම්බත් වෙලා හිටි මම මගේ හිතේ ඉපදුණු ඒ අලුත් අදහස ඉස් මුදුණෙන්ම පිලි අරගෙන ඒ අදහස ක්‍රියාවට නංවන්න සූදානම් වුණා .

මගේ හිතට ආපු අදහස තමයි සෙනේ කොළයක් ලියන එක . ටෙලිපෝන් කියලා උපකරණයක් පත්තර, වලින් පොත් වලින් විතරක් දැකලා තිබුණු ඒ කාලේ හැම ආදර වන්තයාම ආදර සයුර තරණය කළේ සෙනේ කොලේ කියන ඔරුවේ පිහිටෙන් තමයි .

හිත ඇතුළේ තැම්බි තැම්බි තියන හැඟීම් සබ්බ සකල මනාවම එකට මුසු කරලා කලතලා අරගෙන , ඒ හැඟීම් අකුරු වලින් සුවඳ කොළේක අමුනලා, ලස්සනට හරි හතරැස්ව නවලා, ඉස්තිරික්කෙන් මැදලා, අත් දෙකෙන්ම ගිහින් දුන්නෝතින් සමහර විට උංගි මට කැමැත්ත දේවි ! ඊට පස්සේ රංකැටිව අතෑරලා දාවි . ඔන්න ඕක තමයි මගේ හිත ආපු අදහස . ආයෙමත් සැරයක් හිතන්න මතන්න ගියේ නෑ මම මේ අදහස ක්‍රියාවට නංවන්න එක හිතෙන්ම සූදානම් වුණා . හරි ගියෝතින් මම දිනුම් ! වැරදුණෝතින් මට නැති වෙන්න කියලා ඒ හැටි දේකුත් නෑ . ඉතින් මම කරන්න යන වැඩේ ගැන හිතේ බයක් නම් ඉපදුණේ නෑ .

වැඩේට ඕනෑ කරණ කළමනා එකතු කරන්න මම අනෙක් පහුදාම සූදානම් වුණා . සෙනේ කොළයක් හෙවත් ලවු ලෙටර් එකක් ලියනවා කියන එකත් ඒතරම් සෙල්ලම් වැඩක් නෙවෙයි .ඒකට නොයෙක් වර්ගයේ කළමනා රැසක්ම උවමනා වෙනවා . කොපි පොතක කොළයක් කඩලා හිතේ ඉපදුණු හැඟීම් ටික ලියා දාලා ඉඳා මේං කියලා ගිහින් දෙන්න තිබුණා වෙන කෙල්ලෙකුට නම් . ඒත් මේ උංගි කෙල්ල ආඩම්බරයි , පණ්ඩිතයි , කාටත් වඩා ලස්සනයි , ඉතින් ඒ ආඩම්බර කාරිට ගිහින් දෙන ලියමන එසේ මෙසේ එකක් වෙලා කොහොමද ?

“අම්මේ හෙට ඉස්කෝලෙට රුපියල් පනහක් ගේන්න කීවා !”

මම අනික් පහුවදා උදේ පාන්දරම අලි කෙබරයක් ඇදබෑවා

“ඇයි ඒ මොකෝ රුපියල් පනහක් ?”

. අම්මත් ඒ වෙලාවෙම ඕනෑ නැති ප්‍රශ්නයක් ඇහුවා . මම මෙහේ ආදරෙන් ඔකඳ වෙලා ඉන්නවා . අම්මා මගෙන් ප්‍රශ්න කරනවා . අනේ දෙයියනේ වැදූ අම්මට කොහොමද කටක් ඇරලා බොරුවක් කියන්නේ . ? ඒත් දෙවියනේ කොහොමද ඇත්ත කියනෙත් ?

“අම්මා මම මයෙ පන්තියේ ඉන්න අර සුදුම සුදු බෝල ගෙඩියක් වගේ කෙල්ලට ලවු ලියමනක් දෙන්න යනවා “

එහෙම කීවොත් මොනවයි මොනවා වෙයිද කියලා හිතා ගන්න බැරි නිසා . මම හිත ගල් කරගෙන මයෙ අම්මණ්ඩිට බොරුවක් කිවුවා .

“බලන්න අම්මා ඉස්කෝලේ ටොයිලට් එකක් හදනවා නෙව අපෙන් සල්ලි එක්කහු කරගෙන .”

මම හිතන්නේ ඒ බොරුව කීවට මට පවු නෑ . ආදරයේදී සහ යුද්ධයේදී හැම දෙයක්ම සාධාරණයි කියලා .අනගාරික ධර්මපාල තුමාත් කවුද උගතෙකුත් කියලා තියනවා නේ .!

වැඩි කතාබහක් නැතුවම අම්මා මට සල්ලි දුන්නා . ඉතින් මම එදා උදේ ඉස්කෝලේ යන්න පිටත් වුණේ හරිම සතුටකින් . මොකද කීවොත් මම කෙල්ලට පළමු ලියමන දෙන්නයි යන්නේ .! මගේ ඇඟට එදා නම් අමුතුම අමුතු වෙනස්කම් ගණනාවක් දැනෙන්න පටන්ගෙන තිබුණා . රුපියල් පනහා සාක්කුවේ හිර කරගත්තු මම හිත දැඩි කරගත්තා .

වෙනදා ඉස්කෝලෙ ඇරුණාම මම කෙළින්ම දුවන්නේ ගෙදර . ඒත් එදා මම කාටත් හොරෙන් ටවුමේ පොත් කඩේට හැරුණා .

මම අතේ තිබුණු සල්ලි වියදම් කරලා නිල් පාට ලස්සන කඩදහි කොළ කීපයකුයි , හොඳ සුරුවමට බෝල අකුරු ලියන්න හැකි රෙනෝල්ඩ් පෑනකුයි, පාට පාට හදවත් තියන වෛවරණ ඉස්ටිකර් කොලේකුයි මිලදී ගත්තා . ඒ දේවල් තමයි මගේ පළවෙනි සෙනේ කොලේට උවමනා වෙච්චි අඩුම කුඩුම .

එදා ගෙදර ආපු විගහින්ම මම දනිපනි ගාලා මේසේ උඩ බෙදා තිබුණු බත් එකත් කිඹුලා කිරිමැට්ට ගිලිනවා වාගේ ඔහෙන් මෙහෙන් ගිලදාලා මගේ ප්‍රථම රාජකීය පෙම් හසුන ලියන්න ලකලෑස්ති වුණා . ඒත් ආදරයට කොතනද බාධා නැත්තේ ?

මට මොහොතකින් තේරුම් ගියා මේ මගේ චූටි ගේ ඇතුළේ ඉඳගෙන ලස්සන කොළේක, ලස්සන පෑනකින් යමක් ලියද්දී අම්මා හරි සීයා හරි නැන්දා හරි ඇවිදින් මේ ආදර හසුන ලියන්න බාධා කරන බව . .. මට හිත නිදහසේ තියාගෙන හදවතට වැටෙන හැඟීම් බින්දුවෙන් බින්ඳුව එක්කහු කරගෙන මගේ සෙනේබර සෙනේ කොලේ ලියන්න මට යන්න තිබුණේ එකම තැනටයි .

කක්කුස්සිය !

ඇත්තටම ගෙදර තිබුණු නිදහස්ම තැන එතන . මටෙයි කියලා කාමරයක් නොතිබුණු නිසා . මට මේ ලිපිය නිදහසේ ලියාගන්න කක්කුස්සිය වෙත යන්නම සිදු වුණා .

මට අද වගේ මතකයි . මම කක්කුස්සිය ඇතුළේ ඉඳන්, ඒකේ වළෙන් විහිදුණු දුර්ගන්ධය ඉවසා දරාගෙන, කවදත් කැත මගේ අකුරු අමාරුවෙන් වටකුරු කරමින් ඒ ආදර හසුන ලියාපු හැටි .
මහා දුක් කන්දරාවක් විඳ දරාගෙන කොහෝම හරි හිත පිරෙන්නම මගේ හැඟීම් පුරුවලා මම මගේ සෙනේ කොලේ සම්පූර්ණ කරගත්තා. හිතේ තිබුණු හැඟීම් ඔක්කෝම ඒකේ ලියලා , මම ගෙනාපු ස්ටීකර් අලෝලා ඒ සෙනේ කොලේ හැඩ වැඩ කළා !. ඉතින් අනිත් පහුවදා මම ඉස්කෝලේ ගියේ මගේ මේ පෙම් හසුනත් අරගෙන .

කොයිතරම් හැඩ වැඩ දලා ලීවත් මේ සෙනේ කොලේ උංගි ගේ අතට දෙන්න නම් මට තිබුණේ පුදුමාකාර බයක් . මම ඒ වෙනකොට පොඩි එකා උංගි වගේ ආඩම්බර , අති පණ්ඩිත කෙල්ලක් ඉස්සරහට ගිහිං ලියුමක් දෙන්න තරම් මගේ හිත ඒ වෙනකොට මෝරලා තිබුණේ නෑ.

සෙනේ කොලේ සාක්කුවේ හංගාගෙන පන්තියට ගියපු මම උංගි යන්තම් එහා මෙහා වෙනතුරු ඉවසං ඉඳලා හෙමීට ඒකිගේ පැන්සල් පෙට්ටිය ඇතුළට ඒක දැම්මා . ඒත් මගේ හිතට සතුටක් දැනුණේ නෑ . ආයේ ඒක අරගනිං ආයේ ඒක ගනිං කියලා මගේ හිත මොරදෙන්න පටන්ගෙන තිබුණා . උංගි මේ සෙනේ කොලේ ටීචර්ට දුන්නොතින් ? මයෙ අප්පේ ...!! එහෙම දෙයක් වුනෝතින් නම් අද කාලේ ස්ත්‍රී දූෂණයකදී ලැබෙන දඩුවම් වලට සමාන දඬුවමක් මට ලැබෙනවා ඒකේ දෙකක් නෑ !

පන්තියෙන් එළියට ගිහිං ආපු උංගි ඒකිගේ මේසය වෙත ඇවිදින් වාඩි වුණාම මගේ පපුව මහ සද්දෙන් ගැහෙන්න ගත්තා . ඒ හඬ මටම ඇහෙන්නත් ගත්තා . ටික වෙලාවකින් මොකද්දෝ මන්දා විෂයක් උගන්වන්න ගුරුතුමෙක් පන්තියට ආපු නිසා පෑන ගන්නද කොහෙද උංගි පැන්සල් පෙට්ටිය ඇරියා !. මම දාඩිය බේරෙන මූණත් තහඩුව අතින් පිහින ගමන් ලාවට ඇරුණු ඇස් වලින් ඒ දිහා බලාන හිටියා .

උංගි පැන්සල් පෙට්ටිය ඇරියා . ඇරලා මම දැම්ම ලියුම එක වරටම අතට ගත්තා . ඒක යන්තම දිගෑරලා බොහෝම ඉක්මනට ආපහු පැන්සල් පෙට්ටියටම දාලා වැහුවා . වහලා ඒ පැන්සල් පෙට්ටිය බෑග් එකට දාගත්තා . මම සැනසුම් සුසුමක් හෙළුවා !

මම දිනුම් .!! මගේ හිත සතුටින් කෑමොර දෙනවා . උංගි මගේ සෙනේ කොලේ අරගත්තා .! අවුරුදු ගානකින් පපුවට දැනුණු ඒ සන්තෝසේ කියාගන්න බැරි තරම් .. ඒත් මගේ ජීවිතේදී මට සතුට ඒතරම් ළඟ නෑ . කන්දක් නැංගොතින් පල්ලමක් අහුවෙනවා , හිනා වුණොත් කඳුලකටත් ඇහැ හැඩගස්වා ගන්න වෙනවා .

එදා ඉස්කෝලේ ඇරිලා මම ගෙදර යන්න සූදානමින් තාර පාරට බැස්සා . මම ටිකක් දුර යනකොට . මගේ පන්තියේම එකෙක් ආපහු දුවගෙන ආවා .

"මේ සඳරු උඹ උංගිට ලියුමක් දුන්නද ?”

"මේ මේ ම...ම න් න් නෑ ...!” වෙවුලන හඩින් මම උත්තර දුන්නා

"මොකද නැත්තේ අන්න උංගිගේ කොල්ලා රංකැටි ඌ උඹේ ලියුම ගිහිං බස් හෝල්ට් එකේ ඇළෙවුවා" . 

මට නිකං වෙරි වගේ . මොහොතක් යනතුරු කිසිම දෙයක් හිතා ගන්න බැරිව මම මොකෙද්ද එකෙක් වගේ ඔහේ බලාගෙන හිටියා . ඊට පස්සේ මගෙ හිතට දැනුණේ මහ කියන්න බැරි තරම් පරාජිත , ලැජ්ජා සහගත හැඟීමක් .

බස් හෝල්ට් එක ගාවට හෙමීට කිට්ටු වෙච්ච මම එතන තිබුණු ලොරියකට අස්සෙන් එබිලා හොරෙන් ඒ බස් හෝල්ට් එක දිහෑවේ බැලුවා . මම දැක්ක දෙයින් මගෙ බඩ පපුව පිච්චිලා ගියා . .රංකැටියා මගේ සෙනේ කොලේ බස් හෝල්ට් එකේ අලෝලා !

ඉස්කෝල කීපයකම ළමයි බස් එක එනතුරා රැඳිලා ඉන්න ඒ බස් නැවතුම්පොළේ ඇතුළේ බිත්තියක මගේ ලස්සන ලියමන ඇලවිලා තිබුණා . කිචි බිචි ගගා හිනහා වෙන අක්කලා කීප දෙනෙක් සහ කොල්ලෝ රැළක් මගේ ලියමන හඬනගා කියවමින් හිටියා .

දෙනෝදාහක් මැද්දේ රෙදි ගැලවුනා වගේ හැඟීමක් මගේ හිතට එද්දී මම වෙන පාරකින් හැතැක්ම ගාණක් පයින්ම ගිහින් බස් එකක් අල්ලගත්තා .ගෙදර ගිය ගමන් කෑවෙත් නැතුං මම ඇඳට පැන්නා . මට ඇඬුණේ නැතත් මම පුදුම විදිහට අන්දුං කුන්දුං වෙලා හිටියා . ඇඳේ පෙරළිලා වහල දිහෑ බලාගෙන හිටපු මට ටිකෙන් ටික හැම දෙයක්ම තේරුම් යන්න පටන්ගත්තා .

උංගි කෙල්ල මම දීපු ලියමන කියවලා කෙළින්ම ගිහිං ඒක ඒකිගේ කොල්ලගේ අතට දෙන්නැති . ඌ ගිහිං ඒක බස් හෝල්ට් එකේ ඇළෙවුවා . අපොයි මම වගේ මෝඩයෙක් .!! මම අත මිටිගුලි කරලා ඔළුවට වේගවත් පාරවල් කීපයක්ම ගහගත්තා .

පහුවදා කාටත් උදෙන්ම ඉස්කෝලෙ යන්න ගෙදරින් පිටත් වෙච්චි මම බස් හෝල්ට් එක වෙත ඉක්මනින්ම ඇවිදං ගියා . මගේ සුන්දර සෙනේ බර ආදර හසුන ඒ වෙනකොටත් බස් හෝල්ට් එකේ බිත්තිය තදින් බදාගෙන හිටියා . ඉක්මනින්ම ගලවලා අරගෙන කීතු කීතු වලට ඉරලා ටිකක් එහාට වෙන්න තිබුණු කුණු කාණුවකට මගේ ප්‍රථම පෙම් හසුනේ කෑලි ටික වීසි කළාට පස්සේයි හිතට යාන්තමට සහනයක් දැනුණේ !

එදා පටන් දින ගණනක් යන තුරුම මේ සිදුවීම මුල් කරගෙන ඉස්කෝලෙන් බාගයක්ම ළමයි මට හිනා වුණා .ඒ විතරක් නම් මදෑ මට නමකුත් පට බැන්ඳා . මේ මුලු කතාවම කීවත් ඒ මට ලැබුණු නම ලියා දාන්න මගේ හිත දෙන්නේ නෑ .

ඔන්න ඔය විදිහට මගේ සෙනේ කොලේ කතාව අවසාන වුණා . කාලයක් ගියාට පස්සේ කාට කාටත් ඒ සිදුවීම අමතක වෙලා ගියා . මටත් මේ සිදුවීම අමතක වෙලාම ගියේ මම මේ සිදුවීම අමතක කරලා දාන්න ලොකූ උත්සාහයක් ගත්ත නිසාම වෙන්නැති .

මට මේ සිදුවුණු මුලු සිදුවීම මහා ජැජ්ජාවක් , දුකක්. දෙවියනේ..! මේ ලෝකේ මොන පෙම්වතාද කක්කුස්සියේ ඉඳන් ලියුම් ලීවේ ? .. ඒ වගේම ලියාපු ලියමන බස් හෝල්ට් එකක ප්‍රදශනය වෙන්න ඉඩ හැරියේ ? මේ ලෝකේ ඉන්න බිලියන ගණනක පෙම්වතුන්ගේ බූට් කතා , ආදර කතා අතරින් මගේ මේ කතාව වෙනස් වෙන්නේ ඔන්න ඔය හේතුව උඩ .

රොමියෝ ජුලියට්ලා , සාලිය අශෝකමාලා , රාමලා සීතලා , ජාලිය ක්‍රිෂ්ණජිනාලා . වගේ පෙම්වතුන් ආදරේ කරද්දී මම වින්ඳ තරම් දුකක් නම් කිසිම දවසක විඳලා නැතුව ඇති . ........! හී සැර දහසකට පපුව දුන්නත් ඒ සුපිරි පෙම්වතුන්ට අපේ කක්කුස්සියේ එක විනාඩියක් ඉන්න බැරිවේවි . ඒත් මම ඒ දුක වින්දා කක්කුස්සියේ හැංගිලා ලියමනක් ලීවා, බයේ ගැහි ගැහී ඒ ලියමන කෙල්ලටත් දුන්නා . අන්තිමට විඳින්න පුළුවන් ඉහළම ලැජ්ජාවත් අත්වින්දා ..

පළමුවැනි පෙම් හසුන මට උගන්වාපු පාඩම මගේ හිතේ තදින්ම වැදිලා තිබුණු හන්දාම මම ඊට පසුව කවම කවදාකවත් කෙල්ලෙකුට ලියුමක් දෙන්න නම් ගියේ නෑ .

කතාව සිහිපත් කළ කතන්දර කාරයාට ස්තූතියි !!