කොළඹ කාක්කෙකුට කේජු කවන්නට තැත්කල මගේ නෑදෑ පරපුර

          බොහොමයක් දෙනා තමන්ගේ නෑදෑ පරපුර ගැන කතාකරන්න හරිම කැමතියි . නෑදෑයෝ ගොඩක් අපි වටේ ඉන්නකොට මුලු ජීවිතේම පිරිලා වගේ දැනෙවා . තමන් තනිවෙලා නෑ කියලා දැනෙනවා ..ඒත් ඒ අපේ නෑදෑ පරපුර අපිව මොහොතකට කොන් කරාම . අපිව පවුලෙන් නෙරපලා හැරියම. දැනෙන හෑඟීම කොයිවගේද ?... මාස කීපයකට කලින් මම ඒ අද්දැකීම වින්ඳා. අදටත් විඳිමින් ඉන්නවා ..

ඉතින් මේ කතාව කොහෙන් පටන්ගන්නද ?, කොයි විදිහට වර්ග කරන්නද ? කියලා මටම හිතාගන්න බෑ .ඒත් මේක ලියන්න එපා කියලා මගේ හිත මට බලකරන්න කලින් මේක ලියලා ප්‍රසිද්ධ කරලා දාන්න ඕන අදාළ නම් ගම් වෙනස් කරලා මම ඒ කතාව මෙහෙම ලියන්නම් ..

මේ සියල්ල සිදු උණේ පහුගිය පෙබරවාරි මාසේ එක දවසක මගේ මාමගේ දුවගේ විවාහ මංගල උත්සවයට සහභාගී වෙච්චි දවසේ. මගේ අම්මගේ පැත්තෙන් නෑදෑයෝ ගොඩ දෙනෙක් මේ උත්සවයට සහභාගී උනා. සමහර නෑදෑයෝ මම හොඳට දැන අඳුනන උදවිය . සමහර අය යාන්තමට මතකයක් විතරක් තියන උදවිය . සමහරු මම උපන්තේකට දැකලත් නෑ …
 

මගේ අම්මගේ මුල්ම රාජකාරිය උණේ මේ හැම නෑදෑයෙක් ළඟටම මාව එක්කරගෙන ගිහිල්ලා මාව හඳුන්වාදීමයි ! මම කොයිතරම් එපා කීවත් කොයිතරම් අකමැති උණත් මගේ අතින් ඇදගෙන යන අම්මා මාව හැමෝටම හඳුන්වා දෙන්න උනා ..එක එක අය එක එක විදිහට මාව අඳුනගත්තා . එක එක විදිහේ ප්‍රතිචාර දක්වන්නටත් උනා …

ෂාහ් .. මෙච්චර ලොකු කොල්ලෙක් .ඉන්නවාද අපේ පරම්පරාවට .!

පුතා දැන් මොකද කරන්නේ ? 

මොකද පුතා කෙට්ටු..? කන්නේ නැද්ද ?

ඔන්න ඔය විදිහේ මහා විකාර ප්‍රශ්න වලට මුහුණ දෙමින් මම . අම්මගේ පස්සෙන් බඩ ගාගෙන මගුල් ගෙදර පුරාම බීපු මිනිහෙක් වගේ වැනි වැනී ගමන් කරන්න උනා ..ඇත්තටම මට මේ නෑදෑ සහනුරේ දැන අඳුනගන්න කිසිම උවමනාවක් මට තිබුණේ නෑ . මට ඕනෑ උණේ එකම දෙයයි .පුළුවන් තරම් ඉක්මනට අම්මගෙන් වහං වෙලා මගුල් ගෙදරට ගෙනාපු හුරුබුහුටි වීදුරු බෝතල් අතරේ හැංගෙන්න .ඒ බෝතලක් මගේ තුරුලට අරං මගේ දෙතොල් වලින් සිප ගන්න ..මගේම පුංචි ලෝකයක තනි වෙන්න ..ඒත් අම්මා මාව එයාගේ ඇස් සීමාවෙන් මොහොතකවත් මොහොතකටවත් ඈත් නොකර තියාගන්න වගබලා ගත්තා .

අම්මා මාව ඊළඟට ඇදගෙන ගියේ තවත් පුංචි පවුලක් ළඟට .. ඒ පුංචි පවුලේ හිටියේ අම්මා කෙනෙකුයි තාත්තා කෙනෙකුයි .. මට වඩා වසරක් පමණ වැඩිමල් දුවෙකුයි විතරයි .ඒ පවුල ළඟට මාව එක්කරගෙන ගිය අම්මා පුරුදු විදිහටම කතාව පටන්ගත්තා ..

ආ අයියේ අක්කේ ඉතින් කොහොමද ?

ඉන්නවා නංගියේ ! .. මේ පුතාද ?

"අනේ ඔවුමයි මේ මගේ පුතා ..පුතේ මේ ඉන්නේ මයිනා මාමයි මයිනා නැන්දයි එයාලෙගේ දුවයි ..!”

අම්මා මාව ඒ මයින ජෝඩුවගේ දෙපා මුලට තල්ලු කරා

ආ මොකට වඳිනවද පුතේ ඕනෑ නෑ ඕනෑ නෑ .. නැන්දටත් වැඳපන් .. එහෙම කියනගමන් මගේ ලස්සනට හදාගෙන හිටපු කොණ්ඩෙත් අවුල් කරලා දාන්න මේ මයින් ජොඩුව අමතක කරේ නෑ ..ඒ අතරේ තව ඇස් දෙකක් මගේ දිහා බලාගෙන ඉන්න වග මම එක වරම දැක්කා ..හ්ම් .. ඒ තමයි මේ මයින ජෝඩුවගේ දුව ...

"ආ පුතේ මේ ඉන්නේ මාලතී අක්කා ..මාලතී දුවේ මේ ඉන්නේ සඳරු "

අම්මා මාව ඒ කෙල්ලටත් අඳුන්වා දුන්නා .! ඇත්තටම මාව ඒ කෙල්ලට අඳුන්වා නොදුන්නානම් කොයිතරම් හොඳද කියලා .. අම්මා පස්සේ කීපවතාවක්ම කියනවා මට ඇහුණා ..ඒත් ඒ ගිය මොහොත ආපහු ගන්න බෑ ..


ටිකෙන් ටික දවල් උණා . අම්මටත් මගේ දිහාම බලාගෙනම ඉන්න බැහැ එයාට මගුල් ගෙදර සෑහෙන වැඩ කොටසක් බලන්න තිබුණා .. ඉතින් .. අම්මගේ ඇස් මායිමෙන් මම හෙමිහිට වහං උන මම මගුල් ගෙදර ඇතුළේ ඉබාගතේ ඇවිදිමින් .ජීවිතය හෙවුවා !. රන්වන් පාට බෝතල්වල දාපු ජීවිතය හොයමින් මම හැම තැනම ගියා ..


එළියේ හයි කරපු කුඩයක් යට පුටු පහක් හයක් විතර තියලා. කොල්ලෙකුයි කෙල්ලෝ ගොඩකුයි වට වෙලා වෙඩින් කේක් කන ගමන් පලතුරු යුෂ බොනවා . ඒ චාටර් කොල්ලා ගැනනම් මට ඇත්තටම අනුකම්පා හිතුණා . මගුල් ගෙදරකට ඇවිල්ලා කෙල්ලෝ රෑනක් එක්ක වාඩි වෙලා පලතුරු යුෂ බොනවට වඩා නරකද .අමුඩයක් ඇඳගෙන පොල් ලෙලි. තලන එක !..ඔය වගේ ලාමක චරිත ලක්‍ෂණ වලින් හෙබි කොල්ලොන්ට අපි කියන්නේ එහෙමයි …...එක පාරටම .. ඒ කුඩේ යටින් දැකලා පුරුදු කෙනෙක් නැගිට්ටා ..ඒ මාලතී අක්කා .

සඳරු එන්න .වාඩි වෙන්න 
..

ලස්සන කෙල්ලෝ කීප දෙනෙකුත් ඒ කුඩේ යට හිටපු හින්දා ඒ ආරාධනාව පිළිගන්න කියලා මගේ හිතත් මට බල කරා .! මමත් හෙමිහිට ගිහින් ඒ කුඩේ යටින් තිබුණු පුටුවක වාඩි උනා .කෙල්ලෝ මට හීන් හිනාවක් පෑවා

ඉන්න සඳරු ඔයාව මම මෙයාලට අඳුන්වා දෙන්නම්කෝ...

මේ ඉන්නේ සඳරු අපේ නෑදෑයෙක් වෙන කෙනෙක් ..ඔයාලත් මෙයාව අඳුරගන්නකෝ..!

එහෙම කියපු මාලතී බීම උගුරක් බීවා ..එයාගේ තොල් වල ගාලා තිබ්බ රතු ලිපිස්ටික් . වීදුරුවේ කටේ තැවරුණා මට පඩික්කම මතක් උනා.. මම ඇරෙන්න අනිත් හැමෝමත් මාලතී අනුගමනය කරමින් බීම උගුරක් බිවා .. මාලතී ආයෙමත් කතාව පටන් ගත්තා ..

සඳරු මම ඔයාට වැදගත් කාරණයක් කියන්නයි එන්න කිවුවේ .

කියන්න .අක්කේ මොකද ? මමත් කුතුහලෙන්ම ඇහුවා

මල්ලි මේ ඉන්න අයියගෙ නම හර්ෂ .එයා ෆොටෝ ග්‍රැෆර් කෙනෙක් . ගොඩක් ප්‍රසිද්ධ අයගේ ෆොටෝ අරගන්නේ මෙයා තමයි ..අපි ආපු වෑන් එකත් මෙයාගේ . අනික මෙයාව මම පොඩි කාලේ ඉඳන්ම දන්නවා .

හ්ම් .. මමත් හූමිටි තියනවා …

කාරණේ මේකයි හර්ෂට මෙහේ ගර්ල් කෙනෙක් ගැන හිත ගිහිල්ලා ..ඔයා දන්නවද ඒ ලකී ගර්ල් කවුද කියලා ඔයාගේ නංගි ..

මට ඒ මොහොතේ ඇති උනු තරහව මම අමාරුවෙන් මැඩ ගත්තා ..

මගේ නංගි තවම ඉස්කෝලේ යන කෙනෙක් එයාට කොල්ලෙක් ඕන නෑ . ඔයා මට එන්න කිවුවේ ඕක කියන්නද ? සොරි අක්කේ ඕවට නම් එන්න එපා .!

පුටුව පස්සෙට තල්ලු කරගෙන නැගිටපු මම එතනින් යන්න ගියා ... මට පුදුම තරක් ඇති උනා ..ඒත් මේ අය මගේ නෑදෑයෝ හින්දා මම යාන්තමට ඉවසලා හිටියා ..මම ඇවිදගෙන ඉස්සරහටම ගියා .ඒත් එක්කම මම මම මෙච්චර වෙලා හොයමින් හිටපු දේ දැක්කා .. මම දැක්කා පුංචි කාමරයක් ඒකේ ඇතුළේ බෝතල් ගොඩයි .. ඉස්තරම්ම ඒවා . මගේ මාමලා නෑදෑ පරපුර එකේ ඇතුළේ සෙට් වෙලා .මමත් ඇතුළේ හිටිය කොල්ලෙක්ට ටෝක් කරලා කඩල තසිමයි බාගෙකුයි ඉල්ලගත්තා.. නිදහස් තැනක වාඩි වෙලා මගේ දුක තුනී කරගන්න පටන් ගත්තා .. අම්මා මෙතනට ආවත් එකයි නැතත් එකයි කියලා හිතන ගමන් ..

වෙලාව ගෙවුණා බාගේ බෝතලෙන් තව ටිකක් ඉතිරියි . ඒ ඔකෝම බොන්න බෑ දැන් මගේ රතු කට්ට පැනලා ..උගුරටත් එනවා ..මම ආයෙමත් හෝටලේ ඉස්සරහ පැටතට ගියා .ඒ යන අතරේ එක්තරා සිදුවීමක් දැකලා මගේ වෙරි හිඳුනා ..

හර්ෂ මගේ නංගිගේ ෆොටෝ ගහනවා මාලතීත් මගේ නංගිගේ ළඟින් බොරුවට හිටගෙන ඉන්නවා . ඒත් බැලූ බැල්මට ඕන කෙනෙකුට හිතාගන්න පුළුවන්. මේ කැමරාව මානන්නේ තනිකරම මගේ නංගි දිහාවට බව ..ඒක දැකලා මට මොනවා උනාද කියලා හිතාගන්න බෑ .. මම ගිහිල්ලා හර්ෂ අතේ තිබුණු කැමරාව උදුරලා අරගෙන වේගෙන් බිම ගැහුවා .ඒකෙන් විසි වෙච්ච නිල් පාට කාඩ් එක අතට අරගෙන මම අඹරලා දැම්මා .. 

ඉතින් හර්ෂ ඇවිත් මාව තල්ලු කරලා දැම්මා ..එයාගේ කැමරාව කැඩුවට දුක ඇති ..බාගේ බෝතලෙන් වැඩි ප්‍රමාණයක් බීලා හිටපු හින්දමද කොහොද මාව වීසි වෙලා ගියා. ගිහිං එතන තිබුණු ප්ලාස්ටික් මේසෙකුයි පුටු වගේකුයි පෙරලගෙන වැටුණා ...ඒ වෙලාවේ මට හිතුණා අපරාදේ මම හොඳ සිහියෙන් හිටියනම් කියලා ...මමත් ප්ලාස්ටික් පුටුවක් උස්සලා අරගත්තා. හොඳවයින් දෙකක් දෙන්නම් කියලා ඉස්සරහට ගියා .. එතකොටම එතනට ආපු මගේ මාමා සහ බාප්පා මාව තද කරලා අල්ල ගත්තා . පුදුමාකාර තරහවකින් හිටපු මම ඒ දෙන්නගෙන් බේරෙන්න දැඟලුවා … එතනනට වට වෙච්ච මගේ නෑදෑයෝ අතරින් එක පාරටම ඉස්සරහට ආපු මගේ අම්මා මම හිතපු නැති විදිහට මගේ කම්මුලට පාරක් ගැහුවා …

අම්මා මට විහිළුවකට ඇරෙන්න ඇත්තට නම් කවදාකවත් ගහලා නෑ .තරහ ගියාම බැනලා නම් තියනවා ඒත් එයා කවදාකවත් අපිට අතක් උස්සලා ගැහුවේ නෑ . ඒත් එයා මට හයියෙන් ගහලා . අඬ අඬ යන්න ගියා ...ඒ ගහපු කම්මුල් පාර මගේ කම්මුලට යන්තමින්වත් දැනුණේ නෑ. ඒත් ඒ පාර මගේ පපුවට නම් තදින් දැනුණා. හරියට කුළුගෙඩියකින් ගැහුවා වගේම ..අම්මා එවේලේ හිතන්න ඇති මම බීලා නිකරුණේ ප්‍රශ්න ඇතිකරගන්නවා කියලා ..

දෙයියනේ මටත් උනේ මහ පුදුම වැඩක් .එතන හිටපු මගේ අම්මගේ පැත්තේ නෑදෑයෝ හැමෝම මට විරුද්ධව කතා කරා .මම මහා වරදක් කරපු එකෙක් ගානට ගත්තා මම නිසා මගුල් ගෙදර කඩා කප්පල් උනා කියලා කියන්න ගත්තා .මම සේරම දමල ගහලා ගෙදර ගියා .. අම්මා පැයකින් විතර ආපහු ගෙදර ආවත් එයාගේ ඇස්වල කඳුළු . ඒයා ඇවිදින් තිබුණේ සේරම නෑදෑකම් වලට ආයුබෝවන් කියලා..එයා කැමරාවටත් සල්ලි ගෙවලා .. තමන්ගේ සහෝදරයන්ට සහෝදරියන්ටත් සමුදීලා. එයා කියන විදිහට නම් ඒ සමුදීම හැමදාටමයි .ඉතින් මම මගේ අම්මා ගැන ආඩම්බර වෙනවා මේ දැනුත්‍

නෑදෑයෝ කියලා ජාතියක් හිටියට කවදාකවත් අපිට පණ දෙන්න එන්නේ නෑනේ . උන් ඉන්නේ අපිව කන්න විතරයි .මම ඒ මොහොතේ නංගිව බිල්ලට දීලා සන්සුන්ව හිටියනම් හැමෝම මගේ හොඳ කියාවි . හරි ගුණ යහපත් ළමයා කියලා කියාවි .! අදත් මගේ වටේ ඉඳීවි ..

අම්මගේ පැත්තේ නෑදෑයෝ සහ තාත්තගේ පැත්තේ නෑදෑයෝ . මේ දෙගොල්ල අපේ ජීවිතයට වැදගත් වෙන්නේ හරියට අපේ අත් දෙක වගේ .. ඉතින් මම මගේ වම් අත කපා ගත්තා .ඒත් තවම මගේ දකුණු අත හයියයි ..

ප:ලි . දුකාගේ දීනයකු ලෙස ජීවත් වූයෙමි . . පෝස්ට් එක දැකලයි මේක ලියන්න හිතුණේ.

Image { http://www.galanet.be/dossier/fichiers/Amis-Famille.jpg }