හිස් අහසට අවුරුද්දක්. ඉතින් මේ සැලියුට් එක ඔබටයි !

 

       මේ යන්තම් වදින හිරිකඩ එදත් තිබුණා මතකයි . ජනේලෙන් එහා වැටෙන වැහි වතුර බින්ඳු දිහා බලාගෙන මම පරිගණකය ගාව වාඩි වුණත් මට මතකයි . ජීවිතේ හැටි.....! වෙනදා වගේම පුරුදු විදිහට එදත් බ්ලොග් කියවමින් යන අතරර මටත් හිතුණා බ්ලොග් එකක් ලියන්න නිකම්ම නෙවේ. අමු සිංහලෙන්ම.

ඉස්කෝලේ යන කාලේ මොන විෂයට මම අකමැති වුණත් සිංහල විෂයට නම් මම ඉහළින්ම කැමතියි . සිංහල උගන්වපු අශෝක ගුරුතුමාගේ හුරතලා වෙච්ච මම සිංහල පීරියඩ් එකේදී පන්තියේ රජ වෙනවා !. මොන විෂයට ලකුණු අඩු කරගත්තත්, කිසි දවසක ගෙදරදී පාඩම් නොකළත් මම සිංහල වලට නම් ඉහළ ලකුණු අරගන්නවා .ඒක මම නිරායාසයෙන්ම කල දෙයක් .!

ගෙදර වැඩ කරන්නේ නැතිව අනික් පීරියඩ් වලදී පන්තියෙන් හැමදාමත් පන්තියෙන් එළියට විසික් වෙච්ච මම සිංහල පීරියඩ් එකේදී නම් අනිවාර්යයෙන්ම පන්තියේ රැඳුණා .මම ගෙදර වැඩ නොකරන බව හොඳටම දන්න සිංහල උගන්වන අශෝක සර් "ඇයි සඳරු වැඩ නොකළේ ?”කියන ප්‍රශ්නය මගෙන් වැඩිය අහන්නේ නැති බවත් මම දැනගෙන හිට්යා .

ඉස්කෝලේ කොට බිත්තියට උඩින් නිතරම පියාඹලා එළියට විසික් වෙන මගේ ගණිතය පොතත් ඉංග්‍රීසි පොතත් බලන්න අප්පිරියයි .ඒත් මගේ සිංහල පොත නම් කියවන්න ආසා හිතෙන විදිහට පැහැදිලිව තිබුණා .ඒකට හේතුව කෙල්ලෙක් විසින් හැමදාම ඒ පොතේ නෝට් සම්පූර්ණ කරපු හින්දම නොවුණත් . ඒ පොතට මම හදවතින්ම ආදර කරපු නිසා වෙන්නැති . !

වසන්ත කාලේ හැමදාම නෑ ! 

අශෝක සර් එයාගේ දුෂ්කර කාලය අවසන් කරලා එයාගේ ගමේ ඉස්කෝලෙකට මාරුවක් හදාගෙන යන්න ගියා . ඊට පස්සේ දුෂ්කර කාලය ආවේ මට. අපිට සිංහල උගන්වන්න භාරවුණේ වැනිලා මිසීට.එත් ඒ මිසී මගෙත් එක්ක පුදුම විදිහට අමනාපයි !

වැනිලා මිසීගේ පුතා ඉස්කෝලේ ශිෂය නායකයෙක් ! මගේ වයසමයි .ඒත් අපි දෙන්නා අතර ලොකු කෝනතරයක් තිබුණා .

කිසිම දවසක පාසලට සපත්තු දාගෙන ගියපු නැති මම හැමදාමත් පාසල් ගියේ සෙරෙප්පු කුට්ටමක් දමාගෙන. කොතරම් ගුරුවරු බැන්නත්, ගැහුවත් මම නෙවේ හැදුණේ !. සපත්තු ගන්න බැරි තරමට මම දුප්පතෙක් නොවුණත් අස්ප ලාඩම් වගේ ගෙවිච්ච බාටා දෙකකින් කකුල් වලට දැනෙන සනීපය සපත්තු දෙකකින් මට කවදාවත් විඳගන්න බැරි වුණා. කූඬැල්ලව කොහොමෙයි මෙට්ටේ උඩ තියන්නේ ?.අලුත් සපත්තු දෙක ගෙදර තියාගෙන බාටා දෙක දාගෙන මම ඉස්කෝලේ යන්න හේතුව ඒකයි !

දවසක් දා උදයක ඉස්කෝලේ ගේට්ටුව ළඟදී මගේ සෙරෙප්පු දෙකට විරෝධයක් පල කරපු වැනිලා මිසීගේ පුතන්ඩියා සහ මම අතරේ පොඩි ගැටුමක් ඇති වුණා .ඒ ගැටුම අවසන් වුණේ මිසීගේ පුතා තොල පලාගැනීමෙන් සහ මම ඇහැක් තලා ගැනීමෙන් .! ඔන්න ඔය සිදුවීම වෙච්ච දවසේ ඉඳලා වැනිලා මිස් මගෙත් එක්ක කිසිම දවසක කතා කළේ නෑ . මාව දැක්ක තැන "රස්තියාදු කාරයා" කියමින් මට බැණ වැදුණා .! ඉතින් එයා මගේ ප්‍රියතම විෂය භාර ගැනීමත් එක්ක මගේ පාසල් ජීවිතේ එපාම කරපු කාල සීමාව ආරම්භ වුණා !

අශෝක සර් ගෙන් වෙනදා ප්‍රසන්සා හිමිවෙච්ච මගේ රචනාවට මගේ විචාරයට වැනිලා මිසීගෙන් නම් ලැබුණේ අමුතුම ප්‍රතිචාරයක්

"මොනාධ යඛෝ මේ ලියාලා ථියෙන්නේ ?”
 
ඊට පස්සේ මම ලියන රචනාව මම ලියන විචාර සුවහසක් කෙල්ලෝ කොල්ලොන්ගේ ප්‍රතිචාර සහ ඔල්වරසන් හඬ මැද උඩු ගුවනේ පාවෙන්නත් පටන්ගත්තා . සිංහල පීරියඩ් එක වෙලාවෙත් මට එළියේ තපින්න සිද්ධ වුණා . ජීවිතේ එපාවටම එපා වුණා !

"ජීවිතේ තිත්තයි දරුවෝ !” 
 
අශෝක සර් මාරු වෙලා යන්න කලින් මගේ සිංහල පොතේ පිටුපස ලියලා තිබුණු පුංචි රුවන් වැකිය දකින් දකින වාරයක් ගානේ මගේ බඩ පපුව දාලා ගියා .ඇස් වලින් කඳුළු නොහළා මම හදවතින් සියක් වාරයක් සිංහලෙන් ඇඬුවා .

ඇත්ත. ජීවිතේ තිත්තයි ! ඒත් මේතරම් තිත්තක් ? මෙහෙම තිත්ත රහක් මම කිසිම දවසක බලාපොරොත්තු වුණේ නෑ . අද රචනාවට හොඳක් කියයි ! ,හෙට හොඳක් කියයි, අද මගේ විචාරයට ලකුණක් වැටෙයි, හෙට ලකුණක් වැටෙයි කියලා මම මාස කීයක් බලාන ඉන්න ඇත්ද ?

අන්තිමේදී ජීවිතේ තිත්ත නොවුණත් මට සිංහල තිත්ත වුණා ! එදා ඉඳන් ඉකෝලෙන් ඉවත් වෙනකම්ම මම නෙවෙයි සිංහල පොත යන්තම්වත් කියෙවුවේ .සමහර විට මගේ විචාර මහ පල් එවුවා වෙන්නැති. එහෙමත් නැතිනම් මම පුතන්ඩියාට ගහපු තරහා නිසා වැනිලා මිස් මගෙන් පළි ගන්න එහෙම කරන්නැති . කොහෙන් බැලුවත් වරද තිබුණේ මගේම අතේ . අන්තිමේදී උසස්පෙළ විභාගෙදී මම සිංහල විෂයට ගන්න පුළුවන් ඉහළම සාමාර්තේ අරගත්තා ..හැබැයි අනෙක් විෂයන් දෙක උඩින්ම අසමත් වුණා .ඉතින් සමස්තයක් වශයෙන් ගත්කල මම විභාගේ ෆේල් .

දැන් ඒ සේරම අතීතෙට එකතු වෙලා වැළලිලා ගිහින් ඉවරයි ..! 

පිස්සා ලියන "පලාමල්ල" බ්ලොග් එක පළමු වතාවට කියවපු මම අන්තර්ජාලේ සිංහල මිනිස්සුන්ට ඉඩකුත් තියන වග දවසක්දා තේරුම් ගත්තා .ඉංගිරීසිය බැරි නිසාම දන්න සිංහලේට පෙම් බැන්ඳ මට ඒක මහ මෙරක් තරම් . ඉතින් ආයෙමත් මම සිංහලේට ආදරේ කළා .හරිම ආසාවෙන් සිංහල බ්ලොග් කියවන්නත් මම පටන්ගත්තා .එදා ඉඳන් ඩොංගල් එකේ සල්ලි ඉවර වෙනවා දැනුනෙම නෑ. මම හරිම ආසාවෙන් බ්ලොග් පස්සේ ගියා. වෙනදා රුපියල් 100 කාඩ් එකකින් දවස් හතර පහක් අදින්න පුළුවන් වුණත් සිංහල් බ්ලොග් තියන බව දැනගත්තාට පස්සේ දවසින් දවසට දෙකට සල්ලි ඉවර වෙලා ගියා .

මාස ගාණක් බ්ලොග් කියෙවුවත් මම කවදාවත් හිතුවේ නෑ මම බ්ලොග් එකක් ලියාවි කියලා . ඒත් එක වැහි බර දවසක මමත් ඒ තීරණය ගත්තා . කාලෙකට ඉස්සර හදාපු පරණ බ්ලොගර් එකවුන්ට් එකට පොඩි තීම් එකකුත් දාලා හිස් අහස කියලා නමකුත් දුන්නා. . . "සභාවෙන් අවසරයි" කියලා මුල්ම ලිපියත් ලිවුවා ඊට පස්සේ හැමදාම හිතට එන දේ අකුරු වලට පෙරළන්න ගත්තා . ඉතින් ඒ පළමු පෝස්ට් එක ලියලා අදට අවුරුද්දක්ම ගත වෙලා ..!

ඉතින් හිස් අහස බ්ලොග් එකට අවුරුද්දයි .. 

මුලින්ම මම ඒතරම් උවමනාවෙන් ලිවුවේ නෑ. පැයෙන් දෙකෙන් ලිපියක් ලියලා පබ්ලිශ් කරලා දැම්මා .අකුරු වල හරි වැරදි අඩු පාඩු කිසිම දෙයක් ගැන හෙවිල්ලක් බැලිල්ලක් මුලදී තිබුණේ නෑ . ඒත් අද තත්වය නම් හාත්පසිනම වෙනස් . ලියාපු ලිපියක් කීප විටක් බලලා හරි වැරදි හොයලා මිසක්ක ඒක මම පබ්ලිශ් කරන්නේ නම් නෑ ..තව ඉදිරියට ලිවීමෙන් වෙන වැරදි අඩු වේවි මම තවම හෙමිහිට ඉගන ගන්නවා .

අවුරුද්දක් නම් ගෙවුණා. මටම පුදුමයි. මම බ්ලොග් එක පටගන්නකොට මට මම ගැන කිසිම විශ්වාසයක් තිබුණේ නෑ මම හිතුවා හැම වැඩේම අතරමග නතර කරන මට මේ බ්ලොග් එකත් තවත් එක පොට්ට කාසියක්ම වේවිය කියලා .ඒත් මම මේ බ්ලොග් එක නතර කරන්න කිසිම දවසක හිතලා නෑ . කිසිම දෙයක් ස්ථීර නොවන ලෝකේ මේ බ්ලොග් එකත් දවසක නතරවෙලා යාවි .. පුළුවන් දවසක් එනකම් කියවන්න අයත් එනකම් මම ලියන්නම් ..!

අවුරුද්දක් බ්ලොග් එක එක්ක ජීවත් වුණත් මට තවම මට ලිපි සීයක් ලියාගන්න බැරි වුණා ! කමක් නෑ. එකත් හෙමීට ලියවේවි .තත්පරයෙන් තත්පරේ අවසන් වෙන ජීවිතේ මම මුහුණ දෙන සමහර සිදුවීම් මේ හිස් අහසේ පාවේවි .ඒත් සමහර සිදුවීම් කලු කුහරයක් ඇතුළට ඇදිලා යන ආලෝක කදම්බයක් වගේ මගේ ජීවිතේ ඇතුළේ හැංගිලා යාවි හැමදාටම හැම දේම ලියන්නත් බෑනේ !

මම මුලදී බ්ලොග් එකෙන් මගෙ ගමේ කතා බහ කරන බස් වහර , ගමේ සිදුවීම් එළියට දාන්න පුදුම විදිහට ලැජ්ජා වුණා. ඒකට හේතුව නම්. උසස් පෙළ පන්ති වලට මහනුවරට ගිය කාලේ නුවර කොල්ලෙක් මගෙන් අහපු ප්‍රශ්නයක් .

"මචං උඹගේ ගෙවල් කොහෙද ? කොලේජ් එක කොහේද ?”

"මම අහවල් දිහෑවේ ! කොලේජියක් නෑ අහවල් මහ විද්දියාලේ ගියේ"

"අපෝ බං ඒ වන්නියක්නේ එහේ කොටි ත්‍රස්තවාදීනුත් ඉන්නවාලු නේද ? උඹ ගිය ඉස්කෝලේ නම නම් මම අහලාවත් නෑ !”

මහනුවරින් එනතුරුම මම ආයේ මගේ ගම් පළාත ගැන කියන්න කැමති වුණේ නෑ කාටවත්ම. මේ බ්ලොග් එකේ අනන්‍යතාව මම හංගන්න හේතුවක් වුණෙත් ඒකයි. ඒත් මේ බ්ලොග් ලියන අයියලත් එක්ක මොන හැංගිලිද ? මුං මාව එළියට ඇදලා ගත්තා . දැං මමත් ආයේ ගුලට රිංගන මීයා වගේ හැංගෙන්න උත්සහ කරන්නේ නෑ . දුර ප්‍රශ්නේ නිසා ප්‍රසිද්ධ හමුවීම් වලට සහභාගි වෙලත් නෑ . මම හෙමිහිට මේ පිටිසර පළාතේ ජීවත් වෙනවා . මම දැන් මේ ගෙවෙන ජීවිතේ ගැන ආඩම්බර වෙනවා .

හිස් අහස ලියන මේ මම ටිකක් රස්තියාදු කාරයෙක්, පොඩි කළා කාරයෙක් , යන්තම් ආඩම්බර කාරයෙක් ,සිඟිති ලැජ්ජා කාරයෙක් ,සුන්දර සෝබන කාරයෙක්, වගේම අමු ඩෝප් කාරයෙක් ! අනන්ත අප්‍රමාණ දුක් විඳලා තියන ඒ දුක දරාගන්න තරම් හදවතකුත් තියන වයස අවුරුදු 11 දී අන්තිම වරට අඬපු හිත හයිය දල කාරයෙක් වගේම දකුණු අතේ පච්චයක් ඇඳ ගත්තු සොමි බර පච්ච කාරයෙක් කියලත් හඳුන්වන්න පුළුවන් .! .

ඒත් මම බොරු කාරයෙක් නෙවෙයි ! .. සත්තයි !! . 

පොළවේ පයගහලා ඉන්න අපිට වැලේ වැල් නැති වුණාම, අතේ සතේ නැති වුණාම, හිතේ සතුට නැති වුණාම ,ජීවිතේ එපා වුණාම . අන්තිමට බලන්න ඉතිරි වෙන්නේ එකම තැනයි දුක කියන්න තියන්නේ එකම තැනයි ..ඒ තමයි හිස් අහස .පොළව උඹලව දාලා ගියත් අහස කවදාවත් එහෙම කරන්නෑ නේ!!

හිස් අහසට අරක්ගත්තු සඳරු මෙච්ච මම මෙතෙක් කල් මේ බ්ලොග් එකට ආපු ඔබ තමුන්නාන්සේලා හැමෝටම ස්තූති කරනවා .ඒ ස්තුතිය නිකම්ම නිකම් වචනයක් විතරක්ම නෙවෙයි හදවතින්ම පුදන ස්තූතියක් .

හිට් කවුන්ටර් කරකවන්න, අනුගාමික ලැයිතුව පුරුවන්න . හිස් අහසට ගොඩ වැදුණු නිහඬ බ්ලොග් කියවන්නෝ හැමෝටම ස්තූතියි .අපේ ගමේ ගෙදරකට කෙනෙක් හිස් අතින් ආවත් බත් කටක් නොදී යවන්නේ නෑ ! ඉතින් කමෙන්ට් එකක් මට ලොකු නෑ. ඇවිල්ලා කියවලා ඕනෙනම් කොපිත් කරගෙන පලයල්ලා මගෙ හිතේ තරහ නෑ..!!

"වරෙල්ලා", "පලයල්ලා", "උඹලා" කීවට හිතක් හිතන්නෙපා..! මගේ කමටයි එහෙම කීවේ ඔයා මෙයා කියලා සීනි බෝල පැඟිරි වදන් කියන්න මගේ බොක්ක හැඩගැහිලා නෑ ..! 

බ්ලොග් එක පටන්ගත්ත දවසේ ඉඳලා ටිකෙන් ටික මගේ වටේ පොඩි පිරිසක් එකතු වෙලා ඉන්න බව මම දන්නවා ඒත් මම කොහොමද උඹලා ඔකෝටම ස්තූති කරන්නේ ? කීව නොකීව හැමෝටම ස්තූතියි . ඉතින් බ්ලොග් එකේ පළවෙනි කමෙන්ට් එක තෑගි දීපු "ගීත්" ටත් , දෙවනි කමෙන්ට් එක දුන්නු "මාරයාටත්" . පළවෙනි අනිගාමිකයා වෙච්ච "හැක්‍රිෂ්ටත්" ස්තූතියි . බ්ලොග් ලියන්න පාර පෙන්නපු "පිස්සා" උඹටත් ස්තූතියි .

දවස ගානේ ඇවිදිල්ලා අමාරුවෙන් කමෙන්ට් එකක් දාලා වටිනා කාලෙන් තත්පරයක් කාගෙන කමෙන්ට් කරලා යන බ්ලොග් ලියන නොලියන හැමෝටම ස්තූතියි සමාවෙයල්ලා මම කෝමද ඔය නම් සේරම ලියන්නේ . දවසක උඹලා අපි හැමෝම හම්බවේවි .එදාට මම මූණටම මුණගැහිලා ස්තූතියි කියන්නම් උඹලා හැමෝටම..!

ඉතින් එතකම් සැලියුට් එක ඔබටයි !

සඳරු//